လှေရဲ့ အလယ်က ရွက်တိုင်မှာ လူတယောက်ကို တကိုယ်လုံး ကြိုးနဲ့ တင်းတင်းတုတ်ချည်ခံထားရတယ်။
သူက သူ့ရဲ့ခေါင်းကို ပရမ်းပတာကို ဘယ်ညာယိမ်းခါနေရင်း ပါးစပ်ကလည်း နာကျင်သံနဲ့ အော်ဟစ်နေတယ် "ဘယ်တော့မှ အခုလို နှိပ်စက်မှုတွေက ရပ်တန့်မှာလဲ"
ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်ကတော့ သူ့ကို သနားတဲ့စိတ်နဲ့ကြည့်ရင်း တယောက်နဲ့တယောက် အကြည့်ချင်းဖလှယ်မိတယ်။
အဲသည့်အချိန်မှာပဲ အသံတခုကထွက်လာပြီး မေးလိုက်တယ် "မင်းကို ဒီလို ဘယ်သူလုပ်ထားတာလဲ"
နာကျင်နေတဲ့သူက သူ့ရဲ့ခေါင်းကို ဘယ်ညာယမ်းနေရင်းပဲ ပြန်ဖြေတယ် "ဒါ ကျွန်တော့်ကိုယ့်ကိုယ်ကို လုပ်ထားတာ"
"ဘာလို့အဲသလို လုပ်ထားရတာလဲ"
"ဒါ ကျွန်တော့်အတွက် ထိုက်တန်တဲ့ အပြစ်ပေးမှုမို့ပဲ"
"ဒါဆို မင်းက ဘာအပြစ်ကျူးလွန်မိလို့လဲ"
"လျစ်လျူရှုမှုကြောင့်" သူက ဒေါသစိတ်နဲ့ အော်ဟစ်တယ်
"မင်းက အိပ်မက်မက်ခဲ့သလို အဲသည့် အိပ်မက်ကိုလည်း ခံစားခဲ့သူမှန်း ငါတို့သိကြပါတယ်" ကျွန်တော်
ဝင်ပြောလိုက်တယ်။ "ဒါပေမယ့် လူတိုင်းရဲ့ အတွင်းစိတ်တခုမှာ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ ဒေါသတွေရှိနေမှန်း ငါတို့မသိခဲ့ဘူး"
သူ့ရဲ့ အသံက ကျယ်သထက် ကျယ်လောင်လာပြီး ကျွန်တော်တို့ဆီကို ပြန်အော်လိုက်တယ်
"မင်းကိုယ်တိုင်လည်း အချက်တခုကို လျစ်လျူရှုခဲ့တာပဲ။
အဲဒါဘာလဲဆိုတော့ လူတွေဟာ သူတို့ရဲ့ အခြေအနေ ဘယ်လောက်ဆိုးဝါးနေသည့်တိုင် သူတို့ရဲ့ မြင့်မြတ် ကြီးကျယ်မှုကိုတော့ ခဝါချမထားခဲ့နိုင်ဘူးဆိုတာပဲ"
ဝမ်းနည်းမှုနဲ့ တိတ်ဆိတ်မှုက အဲသည့်စကားနဲ့အတူ ကျွန်တော်တို့ ရင်ထဲကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်ခဲ့တယ်။
နေဦး
(၂၀၁၀ နိုဝင်ဘာ ၁၃)
(အီဂျစ် စာရေးဆရာ နာဂွတ်မားဖုဇ်ရဲ့ အိပ်မက်များပေါင်းချုပ်ထဲမှာ အိပ်မက် ၃ ကို ပြန်လည်ကြိုးစားဘာသာပြန်ထားခြင်းဖြစ်ပြီး မူရင်းစာရေးသူ၏ တင်ပြလိုသည့် တန်ဖိုးများ ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ပါက ကျွန်တော်၏ ညံ့ဖျင်းမှု သက်သက်ကြောင့်သာ ဖြစ်ပါသည်
