နိုင်းမြစ် ကမ်းခြေ စွန်ပလွံပင်တွေရဲ့ အရိပ်အောက်မှာ အရပ်မြင့်မြင့် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ အမျိုးသမီးတယောက်က ရင်ကို ဖွင့်လို့ လဲလျောင်းနေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ မရေမတွက်နိုင်အောင် များပြားလှတဲ့ ကလေးတွေက သူမဆီကို တွားသွားနေကြတယ်။ နောက် ကလေးတွေက သူမရဲ့ ရင်တဝိုက်မှာ ဝိုင်းအုံနေကြပြီး အငမ်းမရ လောဘကြီးမှုမျိုးနဲ့ သူမရဲ့ ရင်အစုံကနေ နို့ရည်တွေကို စုပ်ယူနေကြတယ်။ အဖွဲ့တဖွဲ့ က ကျေနပ်လောက်အောင် နို့ရည်တွေ သောက်ယူလို့ ပြီးသွားပြီဆိုလိုက်တိုင်း နောက်အဖွဲ့တဖွဲ့က အနားကပ်လာနေကြတယ်။
အဖြစ်အပျက်တခုလုံးက ထိန်းချုပ်မရတော့တဲ့ အနေအထားတခုထိအောက်ဖြစ်နေပြီး အမိန့်အာဏာ စနစ်အားလုံးကလည်း အသုံးမဝင်တော့သလိုပဲ။ ကျွန်တော့်အမြင်အရတော့ တစုံတယောက်က လူတွေကို ဂရုစိုက်မိအောင် လုပ်သင့်ပြီး အကူအညီတောင်းသင့်တယ်လို့ ထင်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် လူတွေအားလုံး နိုင်းမြစ်ကမ်းခြေတလျှောက်မှာ အိပ်ပျော်နေကြဆဲ။ ကျွန်တော် အော်ဟစ်လိုက်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ပါးစပ်ထဲက ဘာအသံမှ ထွက်မလာဘူး။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရင်ကတော့ ဝမ်းနည်းမှုတွေနဲ့ တင်းကျပ်ပြည့်သိပ်နေလေရဲ့။
အမျိုးသမီးရဲ့ ကလေးတွေအတွက်တော့ သူတို့ဟာ အဲဒီအမျိုးသမီးအတွက် အရိုးပေါ်အရေဖုံးရုံ အနေအထားထက် ဘာကိုမှ ချန်မထားပစ်ခဲ့ကြဘူးလေ။ သူမဆီက နို့ရည်ကို ထပ်မရနိုင်တော့ဘူးလို့ သိတဲ့အခါ သူတို့ရဲ့ သွားတွေနဲ့ သူမကို အရိုးသက်သက်ကျန်သည်အထိ အသားတွေကို ကိုက်ဖျက်ပစ်ကြတယ်။ အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ဖို့ကတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ တာဝန်တရပ်အနေနဲ့ မှတ်ယူပေမယ့် ဘာအသံမှတော့ ထွက်မလာခဲ့ဘူး။ ကလေးတွေက နို့နဲ့ အသားတွေ ရှာပုံတော်ဖွင့်ရတာကို စွန့်လွှတ်လိုက်တာနဲ့ တပြိုင်နက် အချင်းချင်း တိုက်ခိုက်နေကြတဲ့ ကြမ်းတမ်းလှတဲ့ စစ်ပွဲတခု ဖြစ်လာတော့တယ်။ သူတို့ရဲ့ ခန္ဓာတွေကို ဖျက်ဆီးခံနေရသလိုပဲ သူတို့ရဲ့ သွေးတွေကလည်း စီးဆင်းနေလို့ပေါ့။
သူတို့ထဲက တချို့ ကျွန်တော့်ကို မြင်သွားကြတယ် နောက် ကျွန်တော့်ဆီကို လှမ်းလာနေကြတယ်။ တွေးစလို့ မရလောက်အောင်ကို ဆိုးရွားလှတဲ့ ရက်စက်မှုတွေကို ပေးဖို့ ကျွန်တော့်ဆီကို လှမ်းလာနေကြတယ်လေ.........
နေဦး
(၂၀၁၀ ဒီဇင်ဘာ ၂၉)
(အီဂျစ် စာရေးဆရာ နာဂွတ်မားဖုဇ်၏ အိပ်မက်များပေါင်းချုပ်မှ အိပ်မက် ၁၁ ကို ပြန်လည်ကြိုးစားဘာသာပြန်ထားခြင်းဖြစ်ပြီး မူရင်းစာရေးသူ၏ တင်ပြလိုသည့် တန်ဖိုးများ ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ပါက ကျွန်တော်၏ ညံ့ဖျင်းမှု သက်သက်ကြောင့်သာ ဖြစ်ပါသည်)
