ပြန်တွေ့ရတော့မည် မထင်သော ထို အဝါရောင်မလေးက ကိုယ့်ရင်ထဲကို ယီးလေးခိုလို့ လိုက်လာခဲ့သည်။ ပြန်တွေ့ဖို့ဆိုသည်က ရန်ကုန်လို မြို့ပြတခုမှာ သူ့လည်း ကိုယ်မသိ၊ ကိုယ့်လည်း သူမသိနဲ့ ခက်တယ်မလား။ အနည်းဆုံးတော့ နာမည် တပိုင်းတစတောင် မသိလိုက်ခဲ့။ ဘေးက ပါလာသည့် ဒူးရင်းသီးမလေးကလည်း ရှေ့မယ် စကားတခွန်း နှစ်ခွန်းသာ ပြောသွားခဲ့ပြီး နာမည်တောင်ခေါ်ပြီး မပြောသွားခဲ့။ ဘယ်လောက်များ ဆိုးလိုက်ပါသလဲ။
ထွက်လက်စနဲ့မထူးတော့ပြီမို့ မိုးရွာထဲမှာပဲ ဆူးလေရောက်အောင် ထီးဆောင်းပြီး လမ်းလျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဆေးမိထားတဲ့ လူတယောက်လို မိုးတွေစိုနေတာလဲ ကိုယ်မသိတော့။ စမ်းချောင်းမှာနေသည့် ကိုယ်က မြို့ထဲက ပြန်လျှင် ၄၅ကိုသာ စီးလေ့ရှိပြီး ဒီနေ့တော့ လူက ခေါင်းထဲမှာ တွေးနေချင်တာနဲ့ နောက်ဆုံးမှာ ထိုးထားတဲ့ ၄၅ ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်သည်။ မိုးသံတွေထဲမှာ ဂျာနယ်ရောင်းသံ ရေခွက်ကို တဂွက်ဂွက်ခေါက်နေသည့် အသံ အသံတွေ အသံတွေ စီညံလို့နေသည်။ နားက ကြားနေသော်လည်း ဦးနှောက်က နားမလည်တော့။ နှလုံးသားရဲ့ အသံနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေသော ဦးနှောက်က ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ အသံတွေကို ဘာသာပြန်မပေးနိုင်တော့ပြီ။
အဲ့ဒီညက အိပ်မက်ထဲ အဝါရောင်ကောင်မလေး အလည်ရောက်လာသည်။ ကိုယ်နဲ့ စကားတွေအကြာကြီး ပြောဖြစ်သည်။ စကားတွေ အကြာကြီး ပြောဖြစ်တာကလွဲလို့ ဘာတွေပြောဖြစ်သည်ကိုတော့ ကိုယ်မသိတော့။ မှတ်မိတာကတော့ တခုပဲ ရှိသည်။
"ကိုယ်က လုလင်ပါ မင်းရဲ့နာမည်က"
အဝါရောင်မလေး ခစ်ကနဲ ရယ်လိုက်သည်
"လုလင်တဲ့ မိုက်တယ်နော် နာမည်က။ ကျွန်မက ..."
သူမ ပြောဖို့ ပြင်နေချိန်မှာ ဒူးရင်းသီးမက ဘယ်ကရောက်လာသည်မသိ ရောက်လာပြီး
"သွားရအောင်ဟယ်။ ငါ ပြန်ချင်ပြီ"
သူ့စကားအဆုံးမှာ အဝါရောင်မလေးဘက်ကို လှည့်ကြည့်မိတော့ သူ့အိတ်လေးကို လွယ်ပြီး အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။
"ဘိုင်ဘိုင်နော်"
နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်သွားခဲ့သည်။
နောက်မှဆုံမယ်ဟု သူမ ပြောမသွားခဲ့။ အိပ်မက်ကြောင့် လန့်နိုးမလာပဲ အိပ်မက်က ညင်ညင်သာသာပြီးဆုံးခဲ့ပြီး ကိုယ်လည်း အိပ်ရေးဝဝနဲ့ နိုးလာခဲ့သည်။
နောက်တခါဆိုတာ ရှိမှ ရှိပါအုံးတော့မလား အဝါရောင်မလေးရေ..
.........................
ကိုယ်က အချိန်ပြည့်လုပ်ရတဲ့ အလုပ်မျိုးလုပ်နေတာ မဟုတ်သော်လည်း အလုပ်ရဲ့ သဘာဝအရ ပန်းဆိုးတန်း တဝိုက်ကို မကြာခဏ သွားရသည်။ ရက်တွေကြာသွားခဲ့ပြီဖြစ်သော်လည်း ကိုယ့်ရင်ထဲက အဝါရောင်မလေးရဲ့ ပုံရိပ်တွေက ထွက်မသွားသေး။ Moon မှာ ထိုင်ဖြစ်တိုင်း သူမကိုတွေ့လေမလားဆိုပြီး ဂနာမငြိမ် လိုက်ကြည့်နေမိတတ်သည်။ သူမကို တွေ့မလားဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့လည်း Moon မှာ တကူးတက သွားသွားထိုင်မိသည်။ ဒါပေမယ့် သူမကတော့ အရိပ်အရောင်ပင် ပေါ်မလာခဲ့တော့။
တလတင်းတင်းတောင် ပြည့်လုနီးပြီလေ။ နှလုံးသားရဲ့ သံပတ်လေးရပ်မသွားသေးပေမယ့် မျှော်လင့်ချက်တို့ကတော့ ပါးသထက် ပါးလာသည်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဝါရောင်အင်္ကျီမြင်တိုင်း သူမများလား ငေးငေးကြည့်ရတာလည်း အမော။
...........................
အလုပ်ကိစ္စ မရှိသည့် စနေ တနင်္ဂနွေနေ့တွေမှာ ကိုယ်က မြို့ထဲဘက်ကို သွားခဲသည်။ အဆောင်မှာပဲ နားနားနေနေနဲ့ စာဖတ်နေတတ်တာ၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စကားဖောင်ဖွဲ့နေတတ်တာပဲ များသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီတပတ်တော့ ရာသီဥတုကလည်း ပူ၊ အိမ်မှာလည်း ပျင်းပျင်းရှိတာနဲ့ BC ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ BC ရောက်တော့ ထိုင်စရာ တနေရာ အရင်ရှာ သူများလာမထိုင်အောင် ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ပစ္စည်း နည်းနည်းပါးပါးတင်ခဲ့ပြီး ဖတ်ဖို့ စာအုပ် လိုက်ဖွသည်။ တကယ်လည်း စာဖတ်ဖို့ ရည်ရွယ်ပြီး လာတာ မဟုတ်တော့ အပျင်းပြေလှန်စရာ ကလေးပုံပြင်လေးတွေ ဝတ္ထုတိုလေးတွေပဲ ရွေးယူခဲ့သည်။ စာအုပ်တွေရွေးပြီးချိန်မှာပဲ အိမ်သာသွားချင်သလိုလိုဖြစ်လာတော့ ကိုယ်ရွေးထားတဲ့စာအုပ်တွေလည်း သူများ ယူမှာစိုး၊ အိမ်သာထဲကလည်း စာအုပ်ယူမရတော့ စာအုပ်စင်ရဲ့ အပေါ်ဆုံးမှာ အစွန်းလေး နည်းနည်းထုတ်ပြီး တင်ထားလိုက်သည်။
အိမ်သာထဲက ထွက်လာတော့ စာအုပ်စင်ပေါ်တင်ခဲ့သည့် စာအုပ်တွေကို လှမ်းဆွဲအယူ အပေါ်ဆုံးက စာအုပ်က လက်ကလွတ်ပြီး အောက်ပြုတ်ကျသွားသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ စာအုပ်က ကိုယ့်ကိုကျောပေးပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ စာအုပ်စင် အောက်ဆုံးထပ်က စာအုပ်တွေ မွှေနေသည့် ကောင်မလေးခြေထောက်ရှေ့ နားလေး ပြုတ်ကျသွားသည်။ လူပေါ် ပြုတ်မကျတာ ကံကောင်း။ ကိုယ်က အကူအညီတောင်းမလို့ ဘယ်လိုစကားစရမလဲ ပြင်နေချိန်မှာ ရှေ့က ကောင်မလေးက စာအုပ်ကိုကောက်ပြီး နောက်ကို လှမ်းပေးသည်။
ကိုယ် သိပ်ပျော်သွားသည်။
"ဟာ မမလေးပါ့လား"
"အော် ရှင်ပဲ"
သူမက ကိုယ့်ကို မှတ်မိနေသေးပုုပေါက်တော့ ကိုယ်အတော် ကျေနပ်သွားသည်။
"စာအုပ်လာငှားတာလား"
"အင်း ဟုတ်တယ်။ စာမေးပွဲဖြေမှာလေ အဲဒါ reference စာအုပ် တချို့လာငှားတာ"
"အော် ဟုတ်လား။ ဘာတက်နေတာလဲ"
"ACCA တက်နေတာလေ"
"ကောင်းတာပေါ့။ ကိုယ်တောင် တက်ချင်တာ ပိုက်ဆံ မတတ်နိုင်လို့"
"အင်း ဟုတ်တယ် စစချင်း ၁ဝသိန်း ဝန်းကျင်လောက်တော့ ကုုန်တယ်။ ဒါပေမယ့် အရမ်းအများကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး"
သူမ လိုချင်သည့် စာအုပ်တွေ ရသွားသည်ထင်။ သူမ စာအုပ်တွေ ပိုက်ပြီး ပြုံးပြကာ သူမ ဦးထားပုံရသည့် ထိုင်ခုံဘက် ထွက်သွားသည်။
သူမ ထိုင်နေသည့် ထိုင်ခုုနဲ့ ကိုယ့်ထိုင်ခုံနဲ့က မြင်နေရသော်လည်း အတော်လှမ်းသည်။ စကားရော ဖောရောနဲ့ သူမခုံဘေးနား သွားထိုင်မလား ကြည့်တော့လည်း တခုံမှ မအား။ အကုန်လုံးက စာလာဖတ်တာမဟုတ်ဘဲ စာလုပ်နေကြတဲ့ ပုံဆိုတော့ တော်တော်နဲ့တော့ ထကြမည့်ပုံမပေါက်။ စာသာဖတ်နေရသည် စာထဲကို ကိုယ်စိတ်မရောက်။ သူမကလည်း သူ့ဘက်ကို တချက်လေးတောင် အရေးစိုက်လို့ လှည့်မကြည့်။
စာအုပ်ပဲ ထရှာသလိုလို၊ လမ်းပဲ ထလျှောက်သလိုလိုနဲ့ သူထိုင်နေတဲ့ရှေ့က လျှောက်လိုက် နောက်ကလျှောက်လိုက်နဲ့ အကြိမ်ကြိမ်ဖြတ်လျှောက်ကြည့်သည်။ သူမ ဘယ်လောက်တောင် စာထဲမှာ စိတ်ဝင်စားနေသည်မသိ။ ကိုယ့်ကိုတခါလေးမှပင် မော့မကြည့်။ ကိုယ့်မှာသာ ဣန္ဒြေမရ ထိုင်လိုက် ထလိုက် စာအုပ်တွေ သွားကြည့်သလိုလိုလုပ်လိုက် အိမ်သာသွားလိုက်။ ခေါင်းထဲမှာလည်း အမျိုးမျိုးစဉ်းစားနေမိသည်။ စကားသွားပြောရကောင်းမလား။ ဘာပြောရကောင်းမလဲ။ သွားပြောရင် ကြိုက်မှ ကြိုက်ပါ့မလား။ သိပ်ပြီးကော သိသာသွားမလား။ အရမ်းရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်သွားမလား။ စကားလာပြောတာ မကြိုက်ဘူးဆိုပြီး အော်ငေါက်ထည့်လိုက်ရင်ကော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ မေးခွန်းပေါင်းများစွာနဲ့ ကိုယ် ဘာလုပ်ရမယ်မှန်း မသိတော့။
စိတ်ရှုပ်လာပြီ ကိုယ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားတင်းလိုက်သည်။ အိမ်သာထဲသွား မျက်နှာတွေဘာတွေသစ်လိုက်မည် ပြီးရင်တော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူမကို စကားသွားပြောမည်။ အနည်းဆုံး နာမည်လေးတော့ သိရအောင် မေးမည်။ အိမ်သာထဲရောက် စိတ်ကိုစုစည်းဖို့ကြိုးစားပြီး မျက်နှာကို ရေစွတ်ရင်း မှန်ထဲမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သေချာပြန်ကြည့်သည်။ မသပ်မရပ်များ နိုင်နေမလား။ ဘယ်လိုပြောရကောင်းမလဲ။ မှန်ရှေ့မှာ စကားတွေပြောကြည့်သည်။ ဒါနဲ့ မှန်ရှေ့မှာ အတော်ကြာသွားပြီး စိတ်ကို အားတင်းကာ သူမ ရှိနေမည့် ထိုင်ခုံဘက်ဆီ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ အဲဒီနားလည်း ရောက်ရော သူမ မရှိတော့။ သူမရဲ့စာအုပ်တွေလည်း မရှိတော့။ သွားပြီ ...
BC အပြင်ဘက်ကို အပြေးအလွှားထွက်ပြီး ကြည့်မိသည်။ အရိပ်အရောင်မျှပင် မရှိတော့။
သွားပြီ
လုံးဝသွားပြီ။
ဒါမျိုးနောက်တခါ ပြန်ဆုံဖို့ဆိုတာ လွယ်မှာ မဟုတ်တော့။ ကိုယ် သိပ်ကြောက်တတ်လွန်းသည်။ ကိုယ် သိပ်တွေဝေလွန်းသည်။ ကိုယ် သိပ်ပြီး သတ္တိနည်းလွန်းသည်။ ခုတော့ သူမရဲ့ နာမည်လေးတောင် မသိလိုက်ရပဲ နောက်တကြိမ် ပြန်လွဲသွားသည်။ ကိုယ် သိပ်ညံ့သည်။ နောက်ဘယ်တော့မှ ပြန်မဆုံတော့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ....
ဒါ တောမြို့လေး မဟုတ်။ လူဦးရေ သန်းနဲ့ချီပြီး ရှိနေတဲ့ ရန်ကုန်။ အဝါရောင်မလေးနဲ့ ပြန်တွေ့ဖို့က သိပ်ခက်ခဲလွန်းသွားပြီ။
နှလုံးတွေ တလှပ်လှပ်ခုန်လာပြီး ကိုယ် ရှိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်တွေလဲ့ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။
ကိုယ့်ကိုများ ကစားနေတာလား ကံကြမ္မာရယ်..........
