ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မည္ မထင္ေသာ ထုုိ အဝါေရာင္မေလးက ကုုိယ့္ရင္ထဲကုုိ
ယီးေလးခုုိလုုိ႕ လုုိက္လာခဲ့သည္။ ျပန္ေတြ႕ဖုုိ႕ဆုုိသည္က ရန္ကုုန္လုုိ
ၿမိဳ႕ျပတခုုမွာ သူ႕လည္း ကုုိယ္မသိ၊ ကုုိယ့္လည္း သူမသိနဲ႕ ခက္တယ္မလား။
အနည္းဆုုံးေတာ့ နာမည္ေလးတခုုေတာင္ တပုုိင္းတစေတာင္ မသိလုုိက္ခဲ့။ ေဘးက
ပါလာသည့္ ဒူးရင္းသီးမေလးကလည္း ေရွ႕မယ္ စကားတခြန္း ႏွစ္ခြန္းသာ
ေျပာသြားခဲ့ၿပီး နာမည္ေတာင္ေခၚၿပီး မေျပာသြားခဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား
ဆိုုးလုုိက္ပါသလဲ။
ထြက္လက္စနဲ႕မထူးေတာ့ၿပီမုုိ႕ မုုိးရြာထဲမွာပဲ ဆူးေလေရာက္ေအာင္
ထီးေဆာင္းၿပီး ေလ ွ်ာက္လာခဲ့လုုိက္သည္။ ေဆးမိထားတဲ့ လူတေယာက္လုုိ
မုုိးေတြစုုိေနတာလဲ ကုုိယ္မသိေတာ့။ စမ္းေခ်ာင္းမွာေနသည့္ ကုုိယ္က ၿမိဳ႕ထဲက
ျပန္လ ွ်င္ ၄၅ကုုိသာ စီးေလ့ရွိၿပီး ဒီေန႕ေတာ့ လူက ေခါင္းထဲမွာ
ေတြးေနခ်င္တာနဲ႕ ေနာက္ဆုုံးမွာ ထုုိးထားတဲ့ ၄၅ ေပၚ တက္ထိုုင္လုုိက္သည္။
မုုိးသံေတြထဲမွာ ဂ်ာနယ္ေရာင္းသံ ေရခြက္ကိုု တဂြတ္ဂြတ္ေခါက္ေနသည့္ အသံ
အသံေတြ အသံေတြ စီညံလုုိ႕ေနသည္။ နားက ၾကားေနေသာ္လည္း ဦးေႏွာက္က
နားမလည္ေတာ့။ ႏွလုုံးသားရဲ႕ အသံနဲ႕ အလုုပ္ရႈပ္ေနေသာ ဦးေႏွာက္က
ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အသံေတြကိုု ဘာသာျပန္မေပးႏုုိင္ေတာ့ၿပီ။
ထုုိညက အိပ္မက္ထဲ
အဝါေရာင္ေကာင္မေလး အလည္ေရာက္လာသည္။ ကုုိယ္နဲ႕ စကားေတြအၾကာႀကီး ေျပာျဖစ္သည္။
စကားေတြ အၾကာႀကီး ေျပာျဖစ္တာကလြဲလုုိ႕ ဘာေတြေျပာျဖစ္သည္ကုုိေတာ့
ကုုိယ္မသိေတာ့။ မွတ္မိတာကေတာ့ တခုုပဲ ရွိသည္။
"ကုုိယ္က လုုလင္ပါ မင္းရဲ႕နာမည္က"
အဝါေရာင္မေလး ခစ္ကနဲ ရယ္လုုိက္သည္
"လုုလင္တဲ့ မုုိက္တယ္ေနာ္ နာမည္က။ ကၽြန္မက ..."
သူမ ေျပာဖုုိ႕ ျပင္ေနခ်ိန္မွာ ဒူးရင္းသီးမက ဘယ္ကေရာက္လာသည္မသိ ေရာက္လာၿပီး
"သြားရေအာင္ဟယ္။ ငါ ျပန္ခ်င္ၿပီ"
သူ႕စကားအဆုုံးမွာ အဝါေရာင္မေလးဘက္ကုုိ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႕အိတ္ေလးကုုိ လြယ္ၿပီး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။
"ဘုုိင္ဘုုိင္ေနာ္"
ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္သြားခဲ့သည္။
ေနာက္မွဆုုံမယ္ဟုု သူမ ေျပာမသြားခဲ့။
အိပ္မက္ေၾကာင့္ လန္႕ႏုုိးမလာပဲ အိပ္မက္က ညင္ညင္သာသာၿပီးဆုုံးခဲ့ၿပီး
ကုုိယ္လည္း အိပ္ေရးဝဝနဲ႕ နိုုးလာခဲ့သည္။
ေနာက္တခါဆုုိတာ ရွိမွ ရွိပါအုုံးေတာ့မလား အဝါေရာင္မေလးေရ..
.........................
ကုုိယ္က
အခ်ိန္ျပည့္လုုပ္ေနတာ မဟုုတ္ေသာ္လည္း အလုုပ္ရဲ႕ သဘာဝအရ ပန္းဆုုိးတန္း
တဝုုိက္ကုုိ မၾကာခဏ သြားရသည္။ ရက္ေတြၾကာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း
ကုုိယ့္ရင္ထဲက အဝါေရာင္မေလးရဲ႕ ပုုံရိပ္ေတြက ထြက္မသြားေသး။ Moon မွာ
ထုုိင္ျဖစ္တုုိင္း သူမကုုိေတြ႕ေလမလားဆိုုၿပီး ဂနာမၿငိမ္ ေလ
ွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတတ္သည္။ သူမကုုိ ေတြ႕မလားဆုုိတဲ့ ေမ ွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕လည္း
Moon မွာ တကူးတက သြားသြားထုုိင္မိသည္။ သုုိ႕ေသာ္ အရိပ္အေရာင္မ ွ်ပင္
ေပၚမလာခဲ့ေတာ့။
တလတင္းတင္းေတာင္ ျပည့္လုုနီးၿပီေလ။ ႏွလုုံးသားရဲ႕ သံပတ္ေလးရပ္မသြားေသးေပမယ့္ ေမ ွ်ာ္လင့္ခ်က္တုုိ႕ကေတာ့ ပါးသထက္ ပါးလာသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဝါေရာင္အက်ႌျမင္တုုိင္း သူမမ်ားလား ေငးေငးၾကည့္ရတာလည္း အေမာ။
...........................
အလုပ္ကိစၥ မရွိသည့္ စေန တနဂၤေႏြေန႕ေတြမွာ ကုိယ္က ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကုိ
သြားခဲသည္။ အေဆာင္မွာပဲ နားနားေနေနနဲ႕ စာဖတ္ေနတတ္တာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕
စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနတတ္တာပဲ မ်ားသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတပတ္ေတာ့ ရာသီဥတုကလည္း ပူ၊
အိမ္မွာလည္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ BC ဘက္ကုုိ ထြက္လာခဲ့သည္။ BC ေရာက္ေတာ့
ထုုိင္စရာ တေနရာ အရင္ရွာ သူမ်ားလာမထုုိင္ေအာင္ ထုုိင္ခုုံေပၚမွာ ပစၥည္း
နည္းနည္းပါးပါးတင္ခဲ့ၿပီး ဖတ္ဖုုိ႕ စာအုုပ္ လုုိက္ဖြသည္။ တကယ္လည္း
စာဖတ္ဖုုိ႕ ရည္ရြယ္ၿပီး လာတာ မဟုုတ္ေတာ့ အပ်င္းေျပလွန္စရာ
ကေလးပုုံျပင္ေလးေတြ ဝတၳဳတုုိေလးေတြပဲ ေရြးယူခဲ့သည္။
စာအုုပ္ေတြေရြးၿပီးခ်ိန္မွာပဲ အေပါ့သြားခ်င္သလုုိလုုိျဖစ္လာေတာ့
ကုုိယ့္စာအုုပ္ေတြလည္း သူမ်ား ယူမွာစုုိး၊ အိမ္သာထဲကလည္း စာအုုပ္ယူမရေတာ့
စာအုုပ္စင္ေတြရဲ႕ အေပၚဆုုံးမွာ အစြန္းေလး နည္းနည္းထုုတ္ၿပီး
တင္ထားလုုိက္သည္။
အိမ္သာထဲက ထြက္လာေတာ့ စာအုုပ္စင္ေပၚတင္ခဲ့သည့္ စာအုုပ္ေတြကိုု
လွမ္းဆြဲအယူမွာ အေပၚဆုုံးက စာအုုပ္က လက္ကလြတ္ၿပီး ေအာက္ျပဳတ္က်သြားသည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာအုုပ္က ကုုိယ့္ကုုိေက်ာေပးၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုုိင္ကာ
စာအုုပ္စင္ ေအာက္ဆုုံးထပ္က စာအုုပ္ေတြ ေမႊေနသည့္ ေကာင္မေလးေျခေထာက္ေရွ႕
နားေလး ျပဳတ္က်သြားသည္။ လူေပၚ ျပဳတ္မက်တာ ကံေကာင္း။ ကုုိယ္က
အကူအညီေတာင္းမလုုိ႕ ဘယ္လုုိစကားစရမလဲ ျပင္ေနခ်ိန္မွာ ေရွ႕က ေကာင္မေလးက
စာအုုပ္ကုုိေကာက္ၿပီး ေနာက္ကုုိ လွမ္းေပးသည္။
ကုုိယ္ သိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
"ဟာ မမေေလးပါ့လား"
"ေအာ္ ရွင္ပဲ"
သူမက ကုုိယ့္ကုုိ မွတ္မိေနေသးပုုံေပါက္ေတာ့ ကုုိယ္အေတာ္ ေက်နပ္သြားသည္။
"စာအုုပ္လာငွားတာလား"
"အင္း ဟုုတ္တယ္။ စာေမးပြဲေျဖမွာေလ အဲဒါ reference စာအုုပ္ တခ်ိဳ႕လာငွားတာ"
"ေအာ္ ဟုုတ္လား။ အမက ဘာတက္ေနတာတုုန္း"
"ACCA တက္ေနတာေလ"
"ေကာင္းတာေပါ့။ ကုုိယ္ေတာင္ တက္ခ်င္တာ ပုုိက္ဆံ မတတ္ႏုုိင္လုုိ႕ မတက္ရတာ"
"အင္း ဟုုတ္တယ္ စစခ်င္း ၁၀သိန္း ဝန္းက်င္ေလာက္ေတာ့ ကုုန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အရမ္းအမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး"
သူမ လုုိခ်င္သည့္ စာအုုပ္ေတြ ရသြားသည္ထင္။ သူမ စာအုုပ္ေတြ ပုုိက္ၿပီး ၿပံဳးျပကာ သူမ ဦးထားပုုံရသည့္ ထုုိင္ခုုံဘက္ ထြက္သြားသည္။
သူမ
ထုုိင္ေနသည့္ ထုုိင္ခုုံနဲ႕ ကုုိယ့္ထုုိင္ခုုံနဲ႕က ျမင္ေနရေသာ္လည္း
အေတာ္လွမ္းသည္။ စကားေရာ ေဖာေရာနဲ႕ သူမခုုံေဘးနား သြားထုုိင္မလား
ၾကည့္ေတာ့လည္း တခုုံမွ မအား။ အကုုန္လုုံးက စာလာဖတ္တာမဟုုတ္ဘဲ
စာလုုပ္ေနၾကတဲ့ ပုုံဆုုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ေတာ့ ထမည့္ပုုံမေပါက္။
စာသာဖတ္ေနရသည္ စာထဲကုုိ ကုုိယ္စိတ္မေရာက္။ သူမကလည္း သူ႕ဘက္ကုုိ
တခ်က္ေလးေတာင္ အေရးစုုိက္လုုိ႕ လွည့္မၾကည့္။
စာအုုပ္ပဲ ထရွာသလုုိလုုိ၊ လမ္းပဲ ထေလ ွ်ာက္သလုုိလုုိနဲ႕
သူမေရွ႕က ေလ ွ်ာက္လုုိက္ ေနာက္ကေလ ွ်ာက္လုုိက္နဲ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖတ္ေလ
ွ်ာက္ၾကည့္သည္။ သူမ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စာထဲမွာ စိတ္ဝင္စားေနသည္မသိ။ ကုုိယ့္ကုုိ
တခါေလးမွပင္ ေမာ့မၾကည့္။ ကုုိယ့္မွာသာ ဣေၿႏၵမရ ထုုိင္လုုိက္ ထလုုိက္
စာအုုပ္ေတြ သြားၾကည့္သလုုိလုုိလုုပ္လုုိက္ အိမ္သာသြားလုုိက္။
ေခါင္းထဲမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္းစားေနမိသည္။ စကားသြားေျပာရေကာင္းမလား။
ဘာေျပာရေကာင္းမလဲ။ သြားေျပာရင္ ႀကိဳက္မွ ႀကိဳက္ပါ့မလား။ သိပ္ၿပီးေကာ
သိသာသြားမလား။ အရမ္းရုုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္သြားမလား။ စကားလာေျပာတာ
မႀကိဳက္ဘူးဆုုိၿပီး ေအာ္ေငါက္ထည့္လုုိက္လ ွ်င္ေကာ ဘယ္လုုိလုုပ္မလဲ။
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ကုုိယ္ ဘာလုုပ္ရမယ္မွန္း မသိေတာ့။
စိတ္ရႈပ္လာၿပီ ကုုိယ္ ကိုုယ့္ကုုိယ္ကုုိ အားတင္းလုုိက္သည္။ အိမ္သာထဲသြား
မ်က္ႏွာေတြဘာေတြသစ္လုုိက္မည္ ၿပီးရင္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမကုုိ
စကားသြားေျပာမည္။ အနည္းဆုုံး နာမည္ေလးေတာ သိရေအာင္ ေမးမည္။ အိမ္သာထဲေရာက္
ဝိတ္ေတြ ဘာေတြေလ ွ်ာ့ၿပီး မ်က္ႏွာကုုိ ေရစြတ္ရင္း မွန္ထဲမွာ
ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္သည္။ မသပ္မရပ္မ်ား နိုုင္ေနမလား။
ဘယ္လုုိေျပာရေကာင္းမလဲ။ ၿပီး အစမ္း ပါးစပ္က ထုုတ္ ေျပာၾကည့္သည္။
မွန္ေရွ႕မွာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီး စိတ္ကုုိ အားျပည့္တင္ကာ သူမ ရွိေနမည့္
ထုုိင္ခုုံဘက္ဆီသုုိ႕ ေလ ွ်ာက္သြားသည္။ အဲဒီနားလည္း ေရာက္ေရာ သူမ မရွိေတာ့။
သူမရဲ႕စာအုုပ္ေတြလည္း မရွိေတာ့။ သြားၿပီ ...
သူ BC အျပင္ဘက္ကိုု အေျပးအလႊားထြက္ၿပီး ၾကည့္မိသည္။ အရိပ္အေရာင္မ ွ်ပင္ မရွိေတာ့။
သြားၿပီ
လုုံးဝသြားၿပီ။
ဒါမ်ိဳးေနာက္တခါ
ျပန္ဆုုံဖုုိ႕ဆုုိတာ လြယ္မွာ မဟုုတ္ေတာ့။ ကုုိယ္ သိပ္ေၾကာက္တတ္လြန္းသည္။
ကုုိယ္ သိပ္ေတြေဝလြန္းသည္။ ကုုိယ္ သိပ္ၿပီး သတၱိနည္းလြန္းသည္။ ခုုေတာ့
သူမရဲ႕ နာမည္ေလးေတာင္ မသိလုုိက္ရပဲ ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္လြဲသြားသည္။ ကုုိယ္
သိပ္ညံ့သည္။ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆုုံေတာ့ရင္ ဘယ္လုုိလုုပ္မလဲ....
ဒါ ေတာၿမိဳ႕ေလး မဟုုတ္။ လူဦးေရ သန္းနဲ႕ခ်ီၿပီး ရွိေနတဲ့ ရန္ကုုန္။ အဝါေရာင္မေလးနဲ႕ ျပန္ေတြ႕ဖုုိ႕က သိပ္ခက္ခဲလြန္းသြားၿပီ။
ႏွလုုံးေတြ တလွပ္လွပ္ခုုန္လာၿပီး ကုုိယ္ ႐ိႈက္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မ်က္ဝန္းမွာ အရည္ေတြလဲ့ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။
ကုုိယ့္ကုုိယ္မ်ား ကစားေနတာလား ကံၾကမၼာရယ္..........
