ကုိယ္
ကုိယ္...
ကုိကုိ၏ ကုိ မဟုတ္ေသာ ကုိယ္သည္ သာမန္လူတေယာက္မွ်သာ ျဖစ္သည္။
ကုိယ္က
ကုိယ့္ကုိ လူေတြနားလည္ရခက္တာ၊ လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ဝွက္
သုိသုိသိပ္သိပ္ေနရတာကိုႀကိဳက္သည္။ ကုိယ္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ခံစားခ်က္ေတြထက္
ျဖစ္ရပ္ (facts) ေတြေပၚမွာသာ အေလးထားေသာသူဟု ယုံၾကည္ေလ့ရွိသည္။
အဲဒီ့အတြက္လည္း ဂုဏ္ယူေလ့ ဂုဏ္ယူထရွိသည္။
သုိ႕ေသာ္
ကုိယ္ ေမ့ေနသည္မွာ ကုိယ္သည္ ဝုိင္ဖန္ခြက္တခြက္ႏွင့္တူသည့္ သာမာန္လူ
တေယာက္မွ်သာ ျဖစ္သည္ဆုိသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ထိခုိက္လြယ္ ကြဲရွလြယ္သည္။
ကုိယ္သည္ မွန္ၾကည့္နည္းေသာသူတေယာက္ျဖစ္သည္။
အကယ္၍
လူလတ္တန္းစားကုိသာ ျပည့္စုံေသာ ႏွင့္ မျပည့္စုံေသာဟု အဆင့္ ထပ္ခြဲမည္
ဆုိလွ်င္ ကုိယ္က မျပည့္စုံေသာ လူလတ္တန္းစား မိသားစုမွ
ေပါက္ဖြားလာသူျဖစ္သည္။ ကုိယ္ ေက်ာင္းတက္ႏုိင္သည္။ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း
အလုပ္လုပ္စရာမလုိ။ ေကာင္းသည္ ဆုိးသည္မွ လြဲ၍ မငတ္ေအာင္ စားႏုိင္သည္။
ကားဆုိင္ကယ္ မရွိေသာ္လည္း ေက်ာင္းသြားဖုိ႕ စက္ဘီးေလးေတာ့ ရွိသည္။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ဘဝမွာ သူမ်ားေတြလုိ တလ ၅ သိန္း ၁၀ သိန္း
မုန္႕ဖုိးမရေသာ္လည္း တလ ၇ေသာင္း ၈ေသာင္းေတာ့ ပုံမွန္ရသည္။ မျပည့္စုံ
မခ်မ္းသာေသာ္လည္း ေလာက္ေလာက္ငွငွရွိသည့္ မိသားစုသည္ ကုိယ္ေမြးဖြားလာရာ
ဝန္းက်င္ျဖစ္သည္။
သဒၶါ
အရပ္မနိမ့္မျမင့္၊
ေျပျပစ္ေသာေကာက္ေၾကာင္း၊ ေက်ာ့ရွင္းေသာ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ၊
ပခုံးေပၚဝဲရုံက်ေနသည့္ ဆံႏြယ္၊ ဆင္စြယ္ေရာင္ အသားအရည္၊ မထိတရိ အၿပံဳး၊
မာန္တင္း၍ ၾကင္နာတတ္ေသာ မ်က္ႏွာထား..
တခါတရံ
လူႀကီးဆန္၍ တခါတရံ ဆယ္ေက်ာ္သက္အေတြးေလာက္သာရွိေသာ၊ တခါတရံ
နာမည္ႏွင့္လုိက္ေအာင္ သဒၶါတရားထက္သန္၍ လွဴဒါန္းေပးကမ္းတတ္ၿပီး တခါတရံ
တစ္က်ပ္ ႏွစ္က်ပ္က အစ တြက္ကပ္တတ္ေသာ၊ တခါတရံ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္သေလာက္
တခါတရံ စုတ္တိစုတ္ဖြားျဖစ္တတ္ေသာ၊ တခါတရံ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား အျပည့္ႏွင့္
တက္ႂကြေနသေလာက္ တခါတရံ ပ်င္းရိတတ္ေသာ၊ တခါတရံ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္၏
စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႕ ဦးေဆာင္တတ္၍ တခါတရံ အရာရာကုိေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး
ေနာက္လုိက္ေကာင္းပင္ မပီသေသာ...
မရုိးသားစြာ ျဖဴစင္သည့္ ေကာင္မေလး။
စက္တင္ဘာ
မုိးမ်ားေသာ
ရန္ကုန္အတြက္ စက္တင္ဘာသည္ ကုိယ့္အတြက္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ အတိၿပီးေသာ
လျဖစ္သည္။ ကတၱီပါ ဖိနပ္ကုိသာ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ စီးခဲ့သူ ကုိယ့္အဖုိ႕
မုိးမ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္သည္ စုိစုိထုိင္းထုိင္း မိႈင္းမိႈင္းေဝေဝ
ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ကုိယ့္မ်က္စိထဲမွာ ပုဆုိးကုိ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ ေခၚမလား
မသိသည့္ slipper မ်ားႏွင့္ တြဲစီးထားသည္ကုိ ျမင္လွ်င္ အလြန္ရုပ္ဆုိးသည္ဟု
ထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကာလံ ေဒသံ ဆုိတဲ့အတုိင္း ကုိယ္လည္း တခါတခါေတာ့ အဲဒီ
ပုံမက် ပန္းမက် ဖိနပ္မ်ားကုိ စီးရသည္။
ဘာတတ္ႏုိင္ပါမည္လဲ...
Moon
ေငြမခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ္လည္း
ေငြမေပါသည့္ ကုိယ္က ေကာ္ဖီကုိ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္သည္။ ကုိယ္အဓိကႀကိဳက္သည္က
ဘလက္ေကာ္ဖီ။ ေကာ္ဖီမႈန္႕ေကာင္းေကာင္းေလးမွာ သၾကား အေနေတာ္ေလးထည့္ၿပီး
သံပုရာသီးေလး ၫွစ္ထားသည့္ ဘလက္ေကာ္ဖီ။ သံပုရာနံ႕သင္းသင္းေလးကို
အနားကပ္႐ႈ႐ိႈက္ၿပီး ေကာ္ဖီကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလး စုပ္လုိက္ရလွ်င္
ပင္ပန္းထားသမွ် အေမာေျပာသြားသလုိလုိ ရန္ကုန္မုိးရဲ႕ အခ်မ္းဒဏ္တုိ႕ တခါတည္း
လြင့္ပါးသြားသလုိ။
ဒါေပမယ့္
ေကာ္ဖီႀကိဳက္သည့္ ကုိယ့္အတြက္ ျပႆနာက ခပ္ညံ့ညံ့ ေကာ္ဖီနဲ႕ ခပ္ညံ့ညံ့
အေဖ်ာ္ဆရာျဖစ္သည္။ ေကာ္ဖီခြက္နဲ႕ ေအာက္က အခံမွာ ေကာ္ဖီမႈန္႕ေတြ
ေပက်ံေနေအာင္ ေဖ်ာ္ထားလွ်င္ ကုိယ္ မုန္းသည္။ ေကာ္ဖီမႈန္႕ေတြ ေသခ်ာစစ္မထားပဲ
ေကာ္ဖီမႈန္႕ၾကမ္းၾကမ္းေတြ အာေခါင္ထဲ ေရာက္သြားတာကုိ ကုိယ္မုန္းသည္။
ဒီလုိနဲ႕ လမ္းေဘး လၻက္ရည္ဆုိင္ေတြနဲ႕ ရွင္ကြဲ ကြဲခဲ့သည္ ကုိယ့္အတြက္
ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္းနဲ႕ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပင္ဆင္ေပးတတ္သည့္ ဟုိတယ္က
ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြ Sakura Tower က ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြသည္လည္း သိပ္
အလွမ္းကြာလြန္းသည္ေလ။ ခုခ်ိန္ထိေတာင္ Sakura က ေကာ္ဖီဆုိင္ဆုိတာ ေျပာတာသာ
ၾကားဖူးၿပီး ေရာက္ဖူးဖုိ႕ ေဝးစြ နာမည္ေတာင္ အတိအက်မသိေသး။ အထက္လည္း
မလွမ္းႏုိင္ ေအာက္ကုိလည္း မဆင္းႏုိင္သည့္ ကုိယ့္အတြက္ အဆင္ေျပေျပ ေနရာေလး
တခု ရွိေနတာကေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းပင္လား ေနာင္တတခုေပလားေတာ့ မသိ။
ေနရာထုိင္ခင္း က်ယ္ဝန္းၿပီး ေကာ္ဖီခပ္ေကာင္းေကာင္းေလး ရတတ္သည့္ Moon သည္
ကုိယ့္အတြက္ အနားယူရာ ေနရာျဖစ္လာခဲ့သည္။ မနက္စာအတြက္ဆုိရင္
ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းထဲမွာ မုန္႕ဟင္းခါး။ စာအုပ္အတြက္ဆုိရင္ စာတုိက္ႀကီးေဘးက BC။
ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္လွ်င္ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းေထာင့္က Moon။ ကုိယ့္အတြက္
ေနရာက်လြန္းလွသည္ေလ။
ထုိေန႕က
BCက အျပန္ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းထဲက ဆုိင္တဆုိင္တြင္ အင္တာနက္
ဝင္သုံးျဖစ္သည္။ ဒီလုိနဲ႕ အင္တာနက္သုံးေနရင္း လူက ခ်မ္းလာသလုိလုိျဖစ္လာသည္။
ေကာ္ဖီကုိလည္း ေတာင့္တသလုိလုိျဖစ္လာသည္ႏွင့္ Moon ကုိ ထြက္လာခဲ့သည္။
ကုိယ္က အၿမဲတမ္းနီးပါး တေယာက္တည္း သမားမုိ႕ သူမ်ားေတြကုိ နားလည္သမႈနဲ႕
ေတာ္ရုံတန္ရုံ ခုံအႀကီးေတြမွာ ထုိင္ေလ့ ထုိင္ထ မရွိ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕မွာေတာ့
ေနရာကလည္း မရွိသည့္အျပင္ ေထာင့္က်က်ေလးလည္း ထုိင္ခ်င္သည္မုိ႕
အဝင္ဝနားေလးက ေလးေယာက္ထုိင္ခုံတလုံးမွာ ထုိင္မိသည္။
မုိးကလည္း
ရြာေနေတာ့ လူေတြရႈပ္ေနသည္ေၾကာင့္ ထင္သည္ ေကာ္ဖီက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေပၚမလာေသး။
မုိးရြာထဲ လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့အတူတူ စာဖတ္ေနမည္ဟု စိတ္ကူးၿပီး အိတ္ထဲက
စာအုပ္ေတြကို စားပြဲေပၚတင္ရင္း တအုပ္ကုိ ဆြဲယူလိုက္သည္။ မာတိကာကုိ တခ်က္
ၾကည့္အၿပီး မိတ္ဆက္စာကုိ ဖတ္ေနတုန္းပဲ ရွိေသး ရုတ္တရက္ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ
လူတေယာက္ရပ္လာသျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိသည္။
"ဒီ ခုံမွာ လူရွိလား မသိဘူးရွင့္"
ေအာ္ ခ်စ္စရာေလးပါ့လား။
မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး
"အင္း ရပါတယ္"
"ေက်းဇူးပဲေနာ္" ဆုိၿပီး ခုံးေလးကုိ ဆြဲယူထုိင္လုိက္မွ ဂရုျပဳမိသည္။ သူ႕ေနာက္က ေကာင္မေလး ေနာက္တေယာက္ပါသည္ပဲ။
ပထမ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာက ခ်ိဳသာသေလာက္ အဲဒီ့တေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာထားက စူပုတ္မဲ့ရြံ႕လုိ႕ ဒူးရင္းသီးကုိ တူနဲ႕ ထုထားတဲ့ပုံ။
ကုိယ့္ဟာကုိယ္
စာဖတ္ေနတာ ကိစၥ မရွိေပမယ့္ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ အဲလုိ ငုတ္တုတ္ႀကီး
လူႏွစ္ေယာက္လာထုိင္ေနေတာ့ ကုိယ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ စာဖတ္သည့္ စိတ္က
ပ်ံ႕သြားသည္။ အံ့ၾသဖုိ႕ ေကာင္းသည္က ဒူးရင္းသီးမေလးက တခ်ိန္လုံး
စူပုတ္မဲ့ရြဲ႕လုိ႕ ထုိင္ေနၿပီး တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ စကားလုံးဝမေျပာၾက။
"ဒီက အကုိက ဘလက္ေကာ္ဖီေနာ္" ဆုိၿပီး ဆုိင္က ေကာင္ေလးက လာခ်ေပးကာ တုိကင္နံပါတ္ျပား ယူသြားသည္။
"ဒီက အကုိက ဘလက္ေကာ္ဖီေနာ္" ဆုိၿပီး ဆုိင္က ေကာင္ေလးက လာခ်ေပးကာ တုိကင္နံပါတ္ျပား ယူသြားသည္။
ေကာ္ဖီခြက္တင္ဖုိ႕ စာအုပ္ေတြကုိ ေဘးကုိ နည္းနည္းတုိးလုိက္ေတာ့
"BC က စာအုပ္ေတြလား"
"ေအာ္ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ BCက စာအုပ္ေတြ ငွားဖတ္ျဖစ္တယ္"
"ေအာ္ ေကာင္းတာေပါ့"
"အမကေကာ BC မွာ Member ဝင္မထားဘူးလား"
"ဝင္ေတာ့ ဝင္ထားျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မသြားျဖစ္ဘူး။
Membership ေတာင္ သက္တမ္းကုန္သြားပလား မသိဘူး"ေျပာရင္းနဲ႕ မခုိ႕တရုိ႕ေလး ရယ္လုိက္ေသးသည္။
ကုိယ္လည္း ဘာမွန္းညာမွန္းမသိ လုိက္ရယ္မိသည္။
"ကုိယ္ကေတာ့
Member ေၾကး ေပးထားရတာ တန္ေအာင္ဆုိၿပီး အၿမဲ ငွားငွားဖတ္ျဖစ္တယ္ရယ္။
အမအတြက္ေတာ့ မသိဘူး ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ သူ႕ အသင္းဝင္ေၾကးက မနည္းလွဘူးေလ"
"အင္း တူတူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက အခ်ိန္မွ မေပးႏုိင္တာ။ အလုပ္တဖက္က ရွိေသးတယ္ေလ"
"ေအာ္ ဟုတ္လား... အင္းေလ အလုပ္တဖက္နဲ႕ ဆုိေတာ့လည္း ဘယ္ဖတ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ အားေနတာကုိ"
စကားေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ ဒူးရင္းသီးမေလးက ထေဖာက္လာသည္။
"သြားရေအာင္ဟယ္"
"ဟယ္ မုိးေတြ တိတ္ေသးဘူးေလ.. သြားေတာ့မလုိ႕လား"
"သြားခ်င္ၿပီဟယ္ အေအးေတြ ျမန္ျမန္ေသာက္လုိက္ေတာ့"
အေအးခြက္ကုိ တခါတည္း စုပ္ေသာက္လုိက္ၿပီး
"သြားေတာ့မယ္ေနာ္ အကုိ။ ဗုိလ္တေထာင္ ဘုရားဘက္ကုိ သြားအုံးမွာမုိ႕"
"ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္ဗ်ာ"
ေျပာေျပာဆုိဆုိ
သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ထသြားေတာ့ ကုိယ္လည္း ေကာ္ဖီကို ခပ္သြက္သြက္ေလး
ေမာ့လုိက္ၿပီး အေျပးေလး လုိက္ၾကည့္မိသည္။ထီးတေခ်ာင္းကို
ႏွစ္ေယာက္အတူေဆာင္းၿပီး ထုိေကာင္မေလးက အဝါေရာင္အက်ႌေလးဝတ္ထားၿပီး အနက္နဲ႕
အဝါေဖာက္ထားေသာ စကတ္လား ထမီလား ထမီစကတ္လား မခြဲတတ္သည့္ စကတ္ကုိ ဝတ္ထားသည္။
ေနာက္က
နည္းနည္းေလး လုိက္လွည့္အၾကည့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္
ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ရုတ္တရက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူမိသြားသလုိ ကုိယ္
နည္းနည္းေတာ့ ရွက္သြားသည္။ အင္းေလ ေနာက္လည္း ျပန္ေတြ႕ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး
အဝါေရာင္မေလးေရ........
