မချစ်တတ်သော ကိုယ်၊ မပြိုတတ်သော စိတ် (၁)

ကိုယ်

ကိုယ်...

ကိုကို၏ ကို မဟုတ်သော ကိုယ်သည် သာမန်လူတယောက်မျှသာ ဖြစ်သည်။

ကိုယ်က ကိုယ့်ကို လူတွေနားလည်ရခက်တာ၊ လျှို့လျှို့ဝှက်ဝှက် သိုသိုသိပ်သိပ်နေရတာကိုကြိုက်သည်။ ကိုယ်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို ခံစားချက်တွေထက် ဖြစ်ရပ် (facts) တွေပေါ်မှာသာ အလေးထားသောသူဟု ယုံကြည်လေ့ရှိသည်။ အဲဒီ့အတွက်လည်း ဂုဏ်ယူလေ့ ဂုဏ်ယူထရှိသည်။

သို့သော် ကိုယ် မေ့နေသည်မှာ ကိုယ်သည် ဝိုင်ဖန်ခွက်တခွက်နှင့်တူသည့် သာမာန်လူ တယောက်မျှသာ ဖြစ်သည်ဆိုသည့် အချက်ဖြစ်သည်။ ထိခိုက်လွယ် ကွဲရှလွယ်သည်။ ကိုယ်သည် မှန်ကြည့်နည်းသောသူတယောက်ဖြစ်သည်။

အကယ်၍ လူလတ်တန်းစားကိုသာ ပြည့်စုံသော နှင့် မပြည့်စုံသောဟု အဆင့် ထပ်ခွဲမည် ဆိုလျှင် ကိုယ်က မပြည့်စုံသော လူလတ်တန်းစား မိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာသူဖြစ်သည်။ ကိုယ် ကျောင်းတက်နိုင်သည်။ ကျောင်းတက်နေရင်း အလုပ်လုပ်စရာမလို။ ကောင်းသည် ဆိုးသည်မှ လွဲ၍ မငတ်အောင် စားနိုင်သည်။ ကားဆိုင်ကယ် မရှိသော်လည်း ကျောင်းသွားဖို့ စက်ဘီးလေးတော့ ရှိသည်။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ဘဝမှာ သူများတွေလို တလ ၅ သိန်း ၁၀ သိန်း မုန့်ဖိုးမရသော်လည်း တလ ရသောင်း ၈သောင်းတော့ ပုံမှန်ရသည်။ မပြည့်စုံ မချမ်းသာသော်လည်း လောက်လောက်ငှငှရှိသည့် မိသားစုသည် ကိုယ်မွေးဖွားလာရာ ဝန်းကျင်ဖြစ်သည်။

သဒ္ဓါ

အရပ်မနိမ့်မမြင့်၊ ပြေပြစ်သောကောက်ကြောင်း၊ ကျော့ရှင်းသော ဝတ်စားဆင်ယင်မှု၊ ပခုံးပေါ်ဝဲရုံကျနေသည့် ဆံနွယ်၊ ဆင်စွယ်ရောင် အသားအရည်၊ မထိတရိ အပြုံး၊ မာန်တင်း၍ ကြင်နာတတ်သော မျက်နှာထား..

တခါတရံ လူကြီးဆန်၍ တခါတရံ ဆယ်ကျော်သက်အတွေးလောက်သာရှိသော၊  တခါတရံ နာမည်နှင့်လိုက်အောင် သဒ္ဓါတရားထက်သန်၍ လှူဒါန်းပေးကမ်းတတ်ပြီး တခါတရံ တစ်ကျပ် နှစ်ကျပ်က အစ တွက်ကပ်တတ်သော၊ တခါတရံ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်သလောက် တခါတရံ စုတ်တိစုတ်ဖွားဖြစ်တတ်သော၊ တခါတရံ စိတ်ဓာတ်ခွန်အား အပြည့်နှင့် တက်ကြွနေသလောက် တခါတရံ ပျင်းရိတတ်သော၊ တခါတရံ ခေါင်းဆောင်တယောက်၏ စိတ်ထားမျိုးနဲ့ ဦးဆောင်တတ်၍ တခါတရံ အရာရာကိုကြောက်ရွံ့ပြီး နောက်လိုက်ကောင်းပင် မပီသသော...

မရိုးသားစွာ ဖြူစင်သည့် ကောင်မလေး။

စက်တင်ဘာ

မိုးများသော ရန်ကုန်အတွက် စက်တင်ဘာသည် ကိုယ့်အတွက် စိတ်ပျက်ဖွယ်ရာ အတိပြီးသော လဖြစ်သည်။ ကတ္တီပါ ဖိနပ်ကိုသာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် စီးခဲ့သူ ကိုယ့်အဖို့ မိုးများနှင့် ရန်ကုန်သည် စိုစိုထိုင်းထိုင်း မှိုင်းမှိုင်းဝေဝေ ဖြစ်နေတတ်သည်။ ကိုယ့်မျက်စိထဲမှာ ပုဆိုးကို နိုင်ငံခြားဖြစ် ခေါ်မလား မသိသည့် slipper များနှင့် တွဲစီးထားသည်ကို မြင်လျှင် အလွန်ရုပ်ဆိုးသည်ဟု ထင်သည်။ ဒါပေမယ့် ကာလံ ဒေသံ ဆိုတဲ့အတိုင်း ကိုယ်လည်း တခါတခါတော့ အဲဒီ ပုံမကျ ပန်းမကျ ဖိနပ်များကို စီးရသည်။

ဘာတတ်နိုင်ပါမည်လဲ...

Moon

ငွေမချို့တဲ့သော်လည်း ငွေမပေါသည့် ကိုယ်က ကော်ဖီကို တော်တော်ကြိုက်သည်။ ကိုယ်အဓိကကြိုက်သည်က ဘလက်ကော်ဖီ။ ကော်ဖီမှုန့်ကောင်းကောင်းလေးမှာ သကြား အနေတော်လေးထည့်ပြီး သံပုရာသီးလေး ညှစ်ထားသည့် ဘလက်ကော်ဖီ။ သံပုရာနံ့သင်းသင်းလေးကို အနားကပ်ရှုရှိုက်ပြီး ကော်ဖီကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလေး စုပ်လိုက်ရလျှင် ပင်ပန်းထားသမျှ အမောပြောသွားသလိုလို ရန်ကုန်မိုးရဲ့ အချမ်းဒဏ်တို့ တခါတည်း လွင့်ပါးသွားသလို။

ဒါပေမယ့် ကော်ဖီကြိုက်သည့် ကိုယ့်အတွက် ပြဿနာက ခပ်ညံ့ညံ့ ကော်ဖီနဲ့ ခပ်ညံ့ညံ့ အဖျော်ဆရာဖြစ်သည်။ ကော်ဖီခွက်နဲ့ အောက်က အခံမှာ ကော်ဖီမှုန့်တွေ ပေကျံနေအောင် ဖျော်ထားလျှင် ကိုယ် မုန်းသည်။ ကော်ဖီမှုန့်တွေ သေချာစစ်မထားပဲ ကော်ဖီမှုန့်ကြမ်းကြမ်းတွေ အာခေါင်ထဲ ရောက်သွားတာကို ကိုယ်မုန်းသည်။ ဒီလိုနဲ့ လမ်းဘေး လ္ဘက်ရည်ဆိုင်တွေနဲ့ ရှင်ကွဲ ကွဲခဲ့သည် ကိုယ့်အတွက် ကော်ဖီကောင်းကောင်းနဲ့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်ဆင်ပေးတတ်သည့် ဟိုတယ်က ကော်ဖီဆိုင်တွေ Sakura Tower က ကော်ဖီဆိုင်တွေသည်လည်း သိပ် အလှမ်းကွာလွန်းသည်လေ။ ခုချိန်ထိတောင် Sakura က ကော်ဖီဆိုင်ဆိုတာ ပြောတာသာ ကြားဖူးပြီး ရောက်ဖူးဖို့ ဝေးစွ နာမည်တောင် အတိအကျမသိသေး။ အထက်လည်း မလှမ်းနိုင် အောက်ကိုလည်း မဆင်းနိုင်သည့် ကိုယ့်အတွက် အဆင်ပြေပြေ နေရာလေး တခု ရှိနေတာကတော့ ကိုယ့်အတွက် ကံကောင်းခြင်းပင်လား နောင်တတခုပေလားတော့ မသိ။ နေရာထိုင်ခင်း ကျယ်ဝန်းပြီး ကော်ဖီခပ်ကောင်းကောင်းလေး ရတတ်သည့် Moon သည် ကိုယ့်အတွက် အနားယူရာ နေရာဖြစ်လာခဲ့သည်။ မနက်စာအတွက်ဆိုရင် ဆိပ်ကမ်းသာလမ်းထဲမှာ မုန့်ဟင်းခါး။ စာအုပ်အတွက်ဆိုရင် စာတိုက်ကြီးဘေးက BC။ ကော်ဖီသောက်ချင်လျှင် ဗိုလ်အောင်ကျော်လမ်းထောင့်က Moon။ ကိုယ့်အတွက် နေရာကျလွန်းလှသည်လေ။

ထိုနေ့က BCက အပြန် ဗိုလ်အောင်ကျော်လမ်းထဲက ဆိုင်တဆိုင်တွင် အင်တာနက် ဝင်သုံးဖြစ်သည်။ ဒီလိုနဲ့ အင်တာနက်သုံးနေရင်း လူက ချမ်းလာသလိုလိုဖြစ်လာသည်။ ကော်ဖီကိုလည်း တောင့်တသလိုလိုဖြစ်လာသည်နှင့် Moon ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုယ်က အမြဲတမ်းနီးပါး တယောက်တည်း သမားမို့ သူများတွေကို နားလည်သမှုနဲ့ တော်ရုံတန်ရုံ ခုံအကြီးတွေမှာ ထိုင်လေ့ ထိုင်ထ မရှိ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့မှာတော့ နေရာကလည်း မရှိသည့်အပြင် ထောင့်ကျကျလေးလည်း ထိုင်ချင်သည်မို့  အဝင်ဝနားလေးက လေးယောက်ထိုင်ခုံတလုံးမှာ ထိုင်မိသည်။

မိုးကလည်း ရွာနေတော့ လူတွေရှုပ်နေသည်ကြောင့် ထင်သည် ကော်ဖီက တော်တော်နှင့် ပေါ်မလာသေး။ မိုးရွာထဲ လမ်းမလျှောက်ချင်တဲ့အတူတူ စာဖတ်နေမည်ဟု စိတ်ကူးပြီး အိတ်ထဲက စာအုပ်တွေကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း တအုပ်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ မာတိကာကို တချက် ကြည့်အပြီး မိတ်ဆက်စာကို ဖတ်နေတုန်းပဲ ရှိသေး ရုတ်တရက် ကိုယ့်ရှေ့မှာ လူတယောက်ရပ်လာသဖြင့် မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။

"ဒီ ခုံမှာ လူရှိလား မသိဘူးရှင့်"

အော် ချစ်စရာလေးပါ့လား။

မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး

"အင်း ရပါတယ်"

"ကျေးဇူးပဲနော်" ဆိုပြီး ခုံးလေးကို ဆွဲယူထိုင်လိုက်မှ ဂရုပြုမိသည်။ သူ့နောက်က ကောင်မလေး နောက်တယောက်ပါသည်ပဲ။

ပထမ ကောင်မလေးရဲ့ မျက်နှာက ချိုသာသလောက် အဲဒီ့တယောက်ရဲ့ မျက်နှာထားက စူပုတ်မဲ့ရွံ့လို့ ဒူးရင်းသီးကို တူနဲ့ ထုထားတဲ့ပုံ။

ကိုယ့်ဟာကိုယ် စာဖတ်နေတာ ကိစ္စ မရှိပေမယ့် ကိုယ့်ရှေ့မှာ အဲလို ငုတ်တုတ်ကြီး လူနှစ်ယောက်လာထိုင်နေတော့ ကိုယ်လည်း နည်းနည်းတော့ စာဖတ်သည့် စိတ်က ပျံ့သွားသည်။ အံ့သြဖို့ ကောင်းသည်က ဒူးရင်းသီးမလေးက တချိန်လုံး စူပုတ်မဲ့ရွဲ့လို့ ထိုင်နေပြီး တယောက်နဲ့ တယောက် စကားလုံးဝမပြောကြ။

"ဒီက အကိုက ဘလက်ကော်ဖီနော်" ဆိုပြီး ဆိုင်က ကောင်လေးက လာချပေးကာ တိုကင်နံပါတ်ပြား ယူသွားသည်။

ကော်ဖီခွက်တင်ဖို့ စာအုပ်တွေကို ဘေးကို နည်းနည်းတိုးလိုက်တော့

"BC က စာအုပ်တွေလား"

"အော် ဟုတ်တယ်ဗျ။ ကျွန်တော် မကြာခဏ BCက စာအုပ်တွေ ငှားဖတ်ဖြစ်တယ်"

"အော် ကောင်းတာပေါ့"

"အမကကော BC မှာ Member ဝင်မထားဘူးလား"

"ဝင်တော့ ဝင်ထားဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် သိပ်မသွားဖြစ်ဘူး။

Membership တောင် သက်တမ်းကုန်သွားပလား မသိဘူး"ပြောရင်းနဲ့ မခို့တရို့လေး ရယ်လိုက်သေးသည်။

ကိုယ်လည်း ဘာမှန်းညာမှန်းမသိ လိုက်ရယ်မိသည်။

"ကိုယ်ကတော့ Member ကြေး ပေးထားရတာ တန်အောင်ဆိုပြီး အမြဲ ငှားငှားဖတ်ဖြစ်တယ်ရယ်။ အမအတွက်တော့ မသိဘူး ကိုယ့်အတွက်တော့ သူ့ အသင်းဝင်ကြေးက မနည်းလှဘူးလေ"

"အင်း တူတူပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မက အချိန်မှ မပေးနိုင်တာ။ အလုပ်တဖက်က ရှိသေးတယ်လေ"

"အော် ဟုတ်လား... အင်းလေ အလုပ်တဖက်နဲ့ ဆိုတော့လည်း ဘယ်ဖတ်ဖြစ်ပါ့မလဲ။ ကျွန်တော်ကသာ အားနေတာကို"

စကားကောင်းနေတုန်းမှာပဲ ဒူးရင်းသီးမလေးက ထဖောက်လာသည်။

"သွားရအောင်ဟယ်"

"ဟယ် မိုးတွေ တိတ်သေးဘူးလေ.. သွားတော့မလို့လား"

"သွားချင်ပြီဟယ် အအေးတွေ မြန်မြန်သောက်လိုက်တော့"

အအေးခွက်ကို တခါတည်း စုပ်သောက်လိုက်ပြီး

"သွားတော့မယ်နော် အကို။ ဗိုလ်တထောင် ဘုရားဘက်ကို သွားအုံးမှာမို့"

"အော် ဟုတ်ကဲ့ပါ ခင်ဗျာ"

ပြောပြောဆိုဆို သူတို့ နှစ်ယောက်ထသွားတော့ ကိုယ်လည်း ကော်ဖီကို ခပ်သွက်သွက်လေး မော့လိုက်ပြီး အပြေးလေး လိုက်ကြည့်မိသည်။ထီးတချောင်းကို နှစ်ယောက်အတူဆောင်းပြီး ထိုကောင်မလေးက အဝါရောင်အကျႌလေးဝတ်ထားပြီး အနက်နဲ့ အဝါဖောက်ထားသော စကတ်လား ထမီလား ထမီစကတ်လား မခွဲတတ်သည့် စကတ်ကို ဝတ်ထားသည်။

နောက်က နည်းနည်းလေး လိုက်လှည့်အကြည့် ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်နေပြီဖြစ်သည့် နှစ်ယောက်စလုံးက ရုတ်တရက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ လူမိသွားသလို ကိုယ် နည်းနည်းတော့ ရှက်သွားသည်။ အင်းလေ နောက်လည်း ပြန်တွေ့တော့မယ် မထင်ပါဘူး အဝါရောင်မလေးရေ........