လူေတြ အရွက္လုံဖုိ႕ပဲ
ငါက သူတုိ႕အပါးက ၀စ္လစ္စလစ္ ေနေနျပရတယ္
လူေတြ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းေနႏုိင္ဖုိ႕ပဲ
ငါ့ခါးေၾကာေတြကိုတင္း
ငါ့တကုိယ္လုံးကို ပုတ္ခတ္ညွင္းဆဲတဲ့ဒဏ္ ခံရတယ္
လူေတြ အျမင္လွဖို႕ပဲ
ငါ့ကုိယ္တေလွ်ာက္
မီးျခစ္ျခစ္ေတာက္ အပူခံေပးရတယ္
လူေတြသစ္လြင္ေနဖုိ႕အေရးပဲ
ငါအသုံးေတာ္ခံလုိ႕ ႏွစ္ေတြၾကာေတာ့
ငါ့လုိ အေဟာင္းကို စြန္႕ပစ္တတ္ၾကတယ္
အ၀တ္တထည္ဘ၀နဲ႕ သူတုိ႕ လွပဖုိ႕ ကူခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္
အခုေတာ့ သူတုိ႕ စိတ္တုိင္းက်
လက္ႏွီးစုတ္ ေျခသုတ္ခံု ဘ၀နဲ႕
ဆက္အသုံးေတာ္ခံေနရျပန္တယ္......
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၂၊ ေန႕လည္ ၁း၂၆)
Monday, November 22, 2010
Sunday, November 21, 2010
အိပ္မက္ ၂၁ (Dream 21 by Naguib Mahfouz)
ဒီလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဘယ္သူကမွ လမ္းေလွ်ာက္မထြက္ခ်င္ၾကသလုိ ဘယ္သူမွလည္း ေလသာေဆာင္မွာ ထြက္ထုိင္ေနတာမ်ိဳး မရွိၾကဘူး။ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကေတာ့ အ၀တ္အထည္ဆုိင္ထဲက အခင္းအက်င္းေတြကို ရပ္ၿပီး ေငးၾကည့္ရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာတယ္။
အသက္ ၂၀ေတာင္ ျပည့္မယ္ မထင္ေသးတဲ့ ေကာင္ေလးေလးေယာက္က အမ်ိဳးသမီးဆီကို တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အမ်ိဳးသမီးကလည္း မ်က္ေမွာင္တခ်က္ၾကဳပ္ၾကည့္လုိက္ၿပီး သူတုိ႕လမ္းေပၚကေန ေရွာင္ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕႕ သူမဆီကို ရန္မူဖုိ႕ေရာက္လာၾကၿပီး သူမကို အႏုိင္က်င့္ၾကတယ္။ သူမ ရုန္းကန္ေနတာကို အနီး၀န္းက်င္က လူေတြက ၀င္ေရာက္ဖ်န္ေျဖခ်င္း မရွိဘဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေကာင္ေလးေတြက သူမရဲ႕ ၀တ္ရုံကို ၿဖဲဆုတ္ပစ္ၾကတယ္။ သူမကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ရင္း အနီး၀န္းက်င္က လူေတြကို အကူအညီေတာင္းေနတုန္းပဲ။ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိတာကို ေတြ႕လုိက္တဲ့ခဏမွာ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႕သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တခုခု လုပ္ခ်င္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ တစုံတေယာက္ကို တခုခု လုပ္ေပးေစခ်င္တယ္ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။
၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္ ၿပီးဆုံးသြားခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္ေလးေတြက ထြက္ေျပးသြားတယ္။ မၾကာခင္ပဲ ရဲေတြေရာက္လာတယ္။ ေသခ်ာ ဂရုျပဳမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တျခားလူတစုနဲ႕ အတူ ရဲအရာရွိရဲ႕ စားပြဲေရွ႕မွာ ေရာက္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို စစ္ေမးခံေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ဘာလုပ္ခဲ့သလဲလုိ႕ ေမးေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးလုိ႕ တညီတညြတ္တည္း အေျဖေပးခဲ့ၾကတယ္။ အစီရင္ခံစာေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ေရးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ရွက္လြန္းလုိ႕ လက္ေတြက တုန္ယင္ေနခဲ့တယ္ေလ.......
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၁)
(အီဂ်စ္ စာေရးဆရာ နာဂြတ္မားဖုဇ္ရဲ႕ အိပ္မက္မ်ားေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ အိပ္မက္ ၂၁ ကို ျပန္လည္ႀကိဳးစားဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး မူရင္းစာေရးသူ၏ တင္ျပလုိသည့္ တန္ဖုိးမ်ား ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ပါက ကၽြန္ေတာ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈ သက္သက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္)
အသက္ ၂၀ေတာင္ ျပည့္မယ္ မထင္ေသးတဲ့ ေကာင္ေလးေလးေယာက္က အမ်ိဳးသမီးဆီကို တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အမ်ိဳးသမီးကလည္း မ်က္ေမွာင္တခ်က္ၾကဳပ္ၾကည့္လုိက္ၿပီး သူတုိ႕လမ္းေပၚကေန ေရွာင္ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕႕ သူမဆီကို ရန္မူဖုိ႕ေရာက္လာၾကၿပီး သူမကို အႏုိင္က်င့္ၾကတယ္။ သူမ ရုန္းကန္ေနတာကို အနီး၀န္းက်င္က လူေတြက ၀င္ေရာက္ဖ်န္ေျဖခ်င္း မရွိဘဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေကာင္ေလးေတြက သူမရဲ႕ ၀တ္ရုံကို ၿဖဲဆုတ္ပစ္ၾကတယ္။ သူမကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ရင္း အနီး၀န္းက်င္က လူေတြကို အကူအညီေတာင္းေနတုန္းပဲ။ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိတာကို ေတြ႕လုိက္တဲ့ခဏမွာ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႕သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တခုခု လုပ္ခ်င္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ တစုံတေယာက္ကို တခုခု လုပ္ေပးေစခ်င္တယ္ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။
၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္ ၿပီးဆုံးသြားခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္ေလးေတြက ထြက္ေျပးသြားတယ္။ မၾကာခင္ပဲ ရဲေတြေရာက္လာတယ္။ ေသခ်ာ ဂရုျပဳမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တျခားလူတစုနဲ႕ အတူ ရဲအရာရွိရဲ႕ စားပြဲေရွ႕မွာ ေရာက္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို စစ္ေမးခံေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ဘာလုပ္ခဲ့သလဲလုိ႕ ေမးေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးလုိ႕ တညီတညြတ္တည္း အေျဖေပးခဲ့ၾကတယ္။ အစီရင္ခံစာေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ေရးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ရွက္လြန္းလုိ႕ လက္ေတြက တုန္ယင္ေနခဲ့တယ္ေလ.......
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၁)
(အီဂ်စ္ စာေရးဆရာ နာဂြတ္မားဖုဇ္ရဲ႕ အိပ္မက္မ်ားေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ အိပ္မက္ ၂၁ ကို ျပန္လည္ႀကိဳးစားဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး မူရင္းစာေရးသူ၏ တင္ျပလုိသည့္ တန္ဖုိးမ်ား ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ပါက ကၽြန္ေတာ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈ သက္သက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္)
Monday, November 15, 2010
အိပ္မက္ ၁၅ (Dream 15 by Naguib Mahfouz)
ခန္းမက်ယ္ႀကီးရဲ႕ ေလွ်ာက္လမ္းတဖက္တခ်က္မွာ ရုံးခန္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ အစိုးရရုံးခန္းတခုပဲ ေျပာမလား ကုိယ္စားလွယ္ရုံးတခုပဲလား ၀န္ထမ္းေတြကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ စားပြဲမွာကုိ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ထုိင္ေနတဲ့သူက ထုိင္လုိ႕ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရုံးထဲမွာပဲ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကလုိ႕ပဲ။
ရုံးထဲမွာက ေယာက္်ားေလး၀န္ထမ္းေကာ မိန္းကေလး၀န္ထမ္းေတြေကာ ရွိေနၾကၿပီး တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ကလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ကလူၾကလုိ႕ မ်က္စပစ္ၾကလုိ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေကာ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒီရုံးက ၀န္ထမ္းတေယာက္ပဲ ထင္တယ္ လစာကလည္း ခပ္နည္းနည္းပဲ ရတဲ့ ၀န္ထမ္းတေယာက္ေပါ့။ စိတ္ထဲမွာလည္း လခနည္းတာကိုပဲ ခံျပင္းခံခက္ျဖစ္ေနရတာေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ထက္ ရာထူးအဆင့္ျမင့္တဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ သူက ဒီရုံးမွာ လုပ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာ့ အေတာ္ၾကာၿပီထင္တယ္။ သူမက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး တခါတည္း ကၽြန္ေတာ့္ကမ္းလွမ္းမႈကို ၿငင္းပယ္လုိက္တယ္။
"ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဘ၀တခု တည္ေဆာင္ဖုိ႕ လုိအပ္တဲ့ အရာကို ကၽြန္မတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ မျပည့္စုံေသးဘူးေလ" သူမက ရွင္းျပသြားခဲ့တယ္။
ဒီစကားက ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းစိတ္ထဲထိ ဒဏ္ရာတခုအျဖစ္ စူးနစ္၀င္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ တျခားအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ရွိေပမယ့္ ဘယ္အမ်ိဳးသမီးကိုမွ ဒီစကားမ်ိဳး မေျပာျဖစ္ မေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကုိတုိင္လည္း အထီးက်န္သလုိ အၿမဲတမ္းလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ခံစားေနခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးအသစ္တေယာက္ အလုပ္၀င္လာတယ္။ ဒါဟာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လက္ေအာက္၀န္ထမ္းတေယာက္ရတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အယ္ဒီတာ သူမက စာစီစာရုိက္သမား ကၽြန္ေတာ့္လခက သူမထက္ နွစ္ဆေလာက္ရတယ္။ သူမက ရုပ္သိပ္မေခ်ာဘူး ေနာက္ လူေတြကလည္း သူမရဲ႕ အက်င့္ပ်က္မႈေတြအေၾကာင္း အတင္းေျပာၾကတာကို ၾကားၾကားေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အထီးက်န္မႈကို ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ဖုိ႕ သူမကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ သူမကလည္း အလုိက္သင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ခ်ဥ္းကပ္မႈကို တု႕ံျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈေတြေပ်ာက္ဆုံးၿပီး သူမကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလုိက္မိတယ္။
"ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းပါတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္နားကို္ယ္ေတာင္ မယုံႏုိင္ဘူး ေနာက္ သူမက ဆက္ေျပာတယ္ "ကၽြန္မရတဲ့လခနဲ႕ ကၽြန္မ အဆင္ေျပပါတယ္ အထူးသျဖင့္ ရွင့္ရဲ႕ လခပါေပါင္းလုိက္ရင္ ဘာမွေျပာစရာေတာင္ မလုိပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံကို ဂရုမစုိက္ဘူး"
ဒါဆုိရင္ သူမ ဘာကို ဂရုစိုက္တာလဲ ကၽြန္ေတာ္ေမးဖုိ႕ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာပဲ သူမက အေ၀းတေနရာကို ထြက္သြားေလရဲ႕............
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၄)
(အီဂ်စ္ စာေရးဆရာ နာဂြတ္မားဖုဇ္ရဲ႕ အိပ္မက္မ်ားေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ အိပ္မက္ ၁၅ ကို ျပန္လည္ႀကိဳးစားဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး မူရင္းစာေရးသူ၏ တင္ျပလုိသည့္ တန္ဖုိးမ်ား ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ပါက ကၽြန္ေတာ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈ သက္သက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္)
ရုံးထဲမွာက ေယာက္်ားေလး၀န္ထမ္းေကာ မိန္းကေလး၀န္ထမ္းေတြေကာ ရွိေနၾကၿပီး တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ကလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ကလူၾကလုိ႕ မ်က္စပစ္ၾကလုိ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကေကာ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒီရုံးက ၀န္ထမ္းတေယာက္ပဲ ထင္တယ္ လစာကလည္း ခပ္နည္းနည္းပဲ ရတဲ့ ၀န္ထမ္းတေယာက္ေပါ့။ စိတ္ထဲမွာလည္း လခနည္းတာကိုပဲ ခံျပင္းခံခက္ျဖစ္ေနရတာေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ထက္ ရာထူးအဆင့္ျမင့္တဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္ သူက ဒီရုံးမွာ လုပ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာ့ အေတာ္ၾကာၿပီထင္တယ္။ သူမက ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး တခါတည္း ကၽြန္ေတာ့္ကမ္းလွမ္းမႈကို ၿငင္းပယ္လုိက္တယ္။
"ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဘ၀တခု တည္ေဆာင္ဖုိ႕ လုိအပ္တဲ့ အရာကို ကၽြန္မတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ မျပည့္စုံေသးဘူးေလ" သူမက ရွင္းျပသြားခဲ့တယ္။
ဒီစကားက ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းစိတ္ထဲထိ ဒဏ္ရာတခုအျဖစ္ စူးနစ္၀င္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ တျခားအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ရွိေပမယ့္ ဘယ္အမ်ိဳးသမီးကိုမွ ဒီစကားမ်ိဳး မေျပာျဖစ္ မေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကုိတုိင္လည္း အထီးက်န္သလုိ အၿမဲတမ္းလည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ခံစားေနခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးအသစ္တေယာက္ အလုပ္၀င္လာတယ္။ ဒါဟာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လက္ေအာက္၀န္ထမ္းတေယာက္ရတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အယ္ဒီတာ သူမက စာစီစာရုိက္သမား ကၽြန္ေတာ့္လခက သူမထက္ နွစ္ဆေလာက္ရတယ္။ သူမက ရုပ္သိပ္မေခ်ာဘူး ေနာက္ လူေတြကလည္း သူမရဲ႕ အက်င့္ပ်က္မႈေတြအေၾကာင္း အတင္းေျပာၾကတာကို ၾကားၾကားေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အထီးက်န္မႈကို ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ဖုိ႕ သူမကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ သူမကလည္း အလုိက္သင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ခ်ဥ္းကပ္မႈကို တု႕ံျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္စဥ္းစားဆင္ျခင္မႈေတြေပ်ာက္ဆုံးၿပီး သူမကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလုိက္မိတယ္။
"ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းပါတယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္နားကို္ယ္ေတာင္ မယုံႏုိင္ဘူး ေနာက္ သူမက ဆက္ေျပာတယ္ "ကၽြန္မရတဲ့လခနဲ႕ ကၽြန္မ အဆင္ေျပပါတယ္ အထူးသျဖင့္ ရွင့္ရဲ႕ လခပါေပါင္းလုိက္ရင္ ဘာမွေျပာစရာေတာင္ မလုိပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံကို ဂရုမစုိက္ဘူး"
ဒါဆုိရင္ သူမ ဘာကို ဂရုစိုက္တာလဲ ကၽြန္ေတာ္ေမးဖုိ႕ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာပဲ သူမက အေ၀းတေနရာကို ထြက္သြားေလရဲ႕............
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၄)
(အီဂ်စ္ စာေရးဆရာ နာဂြတ္မားဖုဇ္ရဲ႕ အိပ္မက္မ်ားေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ အိပ္မက္ ၁၅ ကို ျပန္လည္ႀကိဳးစားဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး မူရင္းစာေရးသူ၏ တင္ျပလုိသည့္ တန္ဖုိးမ်ား ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ပါက ကၽြန္ေတာ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈ သက္သက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္)
Saturday, November 13, 2010
အိပ္မက္ - ၃ (Dream 3 by Naguib Mahfouz)
ေလွရဲ႕ အလယ္က ရြက္တုိင္မွာ လူတေယာက္ကို တကုိယ္လုံး ႀကိဳးနဲ႕ တင္းတင္းတုတ္ခ်ည္ခံထားရတယ္။
သူက သူ႕ရဲ႕ေခါင္းကို ပရမ္းပတာကို ဘယ္ညာယိမ္းခါေနရင္း ပါးစပ္ကလည္း နာက်င္သံနဲ႕ ေအာ္ဟစ္ေနတယ္ "ဘယ္ေတာ့မွ အခုလုိ ႏွိပ္စက္မႈေတြက ရပ္တန္႕မွာလဲ"
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သုံးေယာက္ကေတာ့ သူ႕ကို သနားတဲ့စိတ္နဲ႕ၾကည့္ရင္း တေယာက္နဲ႕တေယာက္ အၾကည့္ခ်င္းဖလွယ္မိတယ္။
အဲသည့္အခ်ိန္မွာပဲ အသံတခုကထြက္လာၿပီး ေမးလုိက္တယ္ "မင္းကုိ ဒီလုိ ဘယ္သူလုပ္ထားတာလဲ"
နာက်င္ေနတဲ့သူက သူ႕ရဲ႕ေခါင္းကို ဘယ္ညာယမ္းေနရင္းပဲ ျပန္ေျဖတယ္ "ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ့္ကုိယ္ကို လုပ္ထားတာ"
"ဘာလုိ႕အဲသလုိ လုပ္ထားရတာလဲ"
"ဒါ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထုိက္တန္တဲ့ အျပစ္ေပးမႈမုိ႕ပဲ"
"ဒါဆုိ မင္းက ဘာအျပစ္က်ဴးလြန္မိလုိ႕လဲ"
"လ်စ္လ်ဴရႈမႈေၾကာင့္" သူက ေဒါသစိတ္နဲ႕ ေအာ္ဟစ္တယ္
"မင္းက အိပ္မက္မက္ခဲ့သလုိ အဲသည့္ အိပ္မက္ကိုလည္း ခံစားခဲ့သူမွန္း ငါတုိ႕သိၾကပါတယ္" ကၽြန္ေတာ္
၀င္ေျပာလုိက္တယ္။ "ဒါေပမယ့္ လူတုိင္းရဲ႕ အတြင္းစိတ္တခုမွာ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ ေဒါသေတြရွိေနမွန္း ငါတုိ႕မသိခဲ့ဘူး"
သူ႕ရဲ႕ အသံက က်ယ္သထက္ က်ယ္ေလာင္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဆီကို ျပန္ေအာ္လုိက္တယ္
"မင္းကုိယ္တုိင္လည္း အခ်က္တခုကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့တာပဲ။
အဲဒါဘာလဲဆုိေတာ့ လူေတြဟာ သူတုိ႕ရဲ႕ အေျခအေန ဘယ္ေလာက္ဆုိး၀ါးေနသည့္တုိင္ သူတုိ႕ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္ ႀကီးက်ယ္မႈကိုေတာ့ ခ၀ါခ်မထားခဲ့ႏုိင္ဘူးဆုိတာပဲ"
၀မ္းနည္းမႈနဲ႕ တိတ္ဆိတ္မႈက အဲသည့္စကားနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရင္ထဲကို ထုိးေဖာက္၀င္ေရာက္ခဲ့တယ္။
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၃)
(အီဂ်စ္ စာေရးဆရာ နာဂြတ္မားဖုဇ္ရဲ႕ အိပ္မက္မ်ားေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ အိပ္မက္ ၃ ကို ျပန္လည္ႀကိဳးစားဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး မူရင္းစာေရးသူ၏ တင္ျပလုိသည့္ တန္ဖုိးမ်ား ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ပါက ကၽြန္ေတာ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈ သက္သက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္)
သူက သူ႕ရဲ႕ေခါင္းကို ပရမ္းပတာကို ဘယ္ညာယိမ္းခါေနရင္း ပါးစပ္ကလည္း နာက်င္သံနဲ႕ ေအာ္ဟစ္ေနတယ္ "ဘယ္ေတာ့မွ အခုလုိ ႏွိပ္စက္မႈေတြက ရပ္တန္႕မွာလဲ"
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သုံးေယာက္ကေတာ့ သူ႕ကို သနားတဲ့စိတ္နဲ႕ၾကည့္ရင္း တေယာက္နဲ႕တေယာက္ အၾကည့္ခ်င္းဖလွယ္မိတယ္။
အဲသည့္အခ်ိန္မွာပဲ အသံတခုကထြက္လာၿပီး ေမးလုိက္တယ္ "မင္းကုိ ဒီလုိ ဘယ္သူလုပ္ထားတာလဲ"
နာက်င္ေနတဲ့သူက သူ႕ရဲ႕ေခါင္းကို ဘယ္ညာယမ္းေနရင္းပဲ ျပန္ေျဖတယ္ "ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ့္ကုိယ္ကို လုပ္ထားတာ"
"ဘာလုိ႕အဲသလုိ လုပ္ထားရတာလဲ"
"ဒါ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထုိက္တန္တဲ့ အျပစ္ေပးမႈမုိ႕ပဲ"
"ဒါဆုိ မင္းက ဘာအျပစ္က်ဴးလြန္မိလုိ႕လဲ"
"လ်စ္လ်ဴရႈမႈေၾကာင့္" သူက ေဒါသစိတ္နဲ႕ ေအာ္ဟစ္တယ္
"မင္းက အိပ္မက္မက္ခဲ့သလုိ အဲသည့္ အိပ္မက္ကိုလည္း ခံစားခဲ့သူမွန္း ငါတုိ႕သိၾကပါတယ္" ကၽြန္ေတာ္
၀င္ေျပာလုိက္တယ္။ "ဒါေပမယ့္ လူတုိင္းရဲ႕ အတြင္းစိတ္တခုမွာ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ ေဒါသေတြရွိေနမွန္း ငါတုိ႕မသိခဲ့ဘူး"
သူ႕ရဲ႕ အသံက က်ယ္သထက္ က်ယ္ေလာင္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဆီကို ျပန္ေအာ္လုိက္တယ္
"မင္းကုိယ္တုိင္လည္း အခ်က္တခုကို လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့တာပဲ။
အဲဒါဘာလဲဆုိေတာ့ လူေတြဟာ သူတုိ႕ရဲ႕ အေျခအေန ဘယ္ေလာက္ဆုိး၀ါးေနသည့္တုိင္ သူတုိ႕ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္ ႀကီးက်ယ္မႈကိုေတာ့ ခ၀ါခ်မထားခဲ့ႏုိင္ဘူးဆုိတာပဲ"
၀မ္းနည္းမႈနဲ႕ တိတ္ဆိတ္မႈက အဲသည့္စကားနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရင္ထဲကို ထုိးေဖာက္၀င္ေရာက္ခဲ့တယ္။
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၃)
(အီဂ်စ္ စာေရးဆရာ နာဂြတ္မားဖုဇ္ရဲ႕ အိပ္မက္မ်ားေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ အိပ္မက္ ၃ ကို ျပန္လည္ႀကိဳးစားဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး မူရင္းစာေရးသူ၏ တင္ျပလုိသည့္ တန္ဖုိးမ်ား ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ပါက ကၽြန္ေတာ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈ သက္သက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္)
ကၽြန္ေတာ္က ရုန္႕ရင္းၾကမ္းတမ္း
ဒါေပမယ့္ ပန္းအလွကိုမွ
မွန္းမိသူပါ....
ကၽြန္ေတာ္က ကမ္းေ၀းလမ္းေပ်ာက္
ေနလုိလလုိ ေတာက္ပသူကိုမွ
တမ္းမိသူပါ.....
ကၽြန္ေတာ္က ဆင္းရဲမြဲကပ္
ဘ၀အထပ္ထပ္အျမင့္က သူကုိမွ
လွမ္းမိသူပါ.....
ကၽြန္ေတာ္က ေပပြရႈပ္ခက္
ရွင္းသန္႕ျမတ္တဲ့သူကိုမွ
မက္မိသူပါ.....
ကၽြန္ေတာ္က ေသရည္ရစ္မူး
စည္းေတြကို ဆူးလုိျခားတဲ့သူကိုမွ
ဆက္မိသူပါ.......
ကၽြန္ေတာ္က နစ္၀င္ခ်စ္ဆူး
အခ်စ္ေတြ ရူးခဲ့ေပမယ့္
ေရႊေငြ၀ုိင္းဖက္
ေက်ာက္တလက္လက္ေတြ၀ုိင္း
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို အရုိင္းလုိ႕ ထင္သူကိုမွ
အခ်စ္ေတြ ဆက္သခဲ့မိသူပါ.........
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၉၊ ည ၉း၄၇)
ဒါေပမယ့္ ပန္းအလွကိုမွ
မွန္းမိသူပါ....
ကၽြန္ေတာ္က ကမ္းေ၀းလမ္းေပ်ာက္
ေနလုိလလုိ ေတာက္ပသူကိုမွ
တမ္းမိသူပါ.....
ကၽြန္ေတာ္က ဆင္းရဲမြဲကပ္
ဘ၀အထပ္ထပ္အျမင့္က သူကုိမွ
လွမ္းမိသူပါ.....
ကၽြန္ေတာ္က ေပပြရႈပ္ခက္
ရွင္းသန္႕ျမတ္တဲ့သူကိုမွ
မက္မိသူပါ.....
ကၽြန္ေတာ္က ေသရည္ရစ္မူး
စည္းေတြကို ဆူးလုိျခားတဲ့သူကိုမွ
ဆက္မိသူပါ.......
ကၽြန္ေတာ္က နစ္၀င္ခ်စ္ဆူး
အခ်စ္ေတြ ရူးခဲ့ေပမယ့္
ေရႊေငြ၀ုိင္းဖက္
ေက်ာက္တလက္လက္ေတြ၀ုိင္း
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို အရုိင္းလုိ႕ ထင္သူကိုမွ
အခ်စ္ေတြ ဆက္သခဲ့မိသူပါ.........
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၉၊ ည ၉း၄၇)
ေမွ်ာ္အၾကည့္
နာမည္မွားေရးခံရတဲ့ ခ်က္(cheque) တေစာင္လုိပဲ
တန္ဖုိးေတြ ဘယ္ေလာက္သယ္လာလာ
ဒီခ်က္တေစာင္က ၿဖဲဆုတ္ဖုိ႕သက္သက္သာ ျဖစ္လာခဲ့........
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၃၊ မနက္ ၉း၀၈)
တန္ဖုိးေတြ ဘယ္ေလာက္သယ္လာလာ
ဒီခ်က္တေစာင္က ၿဖဲဆုတ္ဖုိ႕သက္သက္သာ ျဖစ္လာခဲ့........
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၃၊ မနက္ ၉း၀၈)
Tuesday, November 09, 2010
စေနသားနဲ႕ အခ်င္းမ်ားတယ္
ေနေရာင္ေအာက္မွာ
အသက္ရႈသံေတြ ေၾကာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ထိ
ေဟာဟုိ ၾကယ္က ေတာက္ပေနတုံးပဲ
ေနေရာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ျပင္းျပင္း
ဒီကႏၱာက ဘယ္လုိညွင္းညွင္း
ငါ့ အတင္းေတြ ဘယ္လုိခ်ခ်
ဟိုးေရွ႕ကမ္းအထိ ငါလွမ္းျပမယ္………
မကၽြမ္းရင္လည္း ခပ္စိမ္းစိမ္းေန
မလြမ္းရင္လည္း ခပ္စိမ္းစိမ္းေန
မလြမ္းလုိ႕ ထားခဲ့တဲ့ သီခ်င္း
မကၽြမ္းလုိ႕ သြားခဲ့တဲ့ တမ္းခ်င္းေတြအတြက္
ငါ့အဆင္းကိုပဲ ငါလွေစမယ္……….
ေဟာဒီ အသည္းက
ကတၱီပါေရာင္ မေပါက္လည္း
ေရႊထီးႀကီးေဆာင္း
ေမာင္းတဒူဒူဟစ္ရေအာင္….
အေၾကာင္းမတူခဲ့ဘူး
ေျပာင္းယူလုိ႕မရတဲ့ အရာေတြအတြက္
လက္ညွိးထုိး အျပစ္ထပ္
ငါ့အသက္ပဲ ေပးအပ္ေတာ့မယ္…..
ဒီခရီး ဒီလမ္း
ၾကမ္းလည္း လွမ္းမယ္
လြမ္းလည္း လွမ္းမယ္
မဆန္းလည္း တမ္းတတတ္တဲ့ငါ့ကို လမ္းဆုံးရင္ ေျမဖုိ႕ေပးပါ…….
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၉၊ ညေန ၅း၁၈)
အသက္ရႈသံေတြ ေၾကာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ထိ
ေဟာဟုိ ၾကယ္က ေတာက္ပေနတုံးပဲ
ေနေရာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ျပင္းျပင္း
ဒီကႏၱာက ဘယ္လုိညွင္းညွင္း
ငါ့ အတင္းေတြ ဘယ္လုိခ်ခ်
ဟိုးေရွ႕ကမ္းအထိ ငါလွမ္းျပမယ္………
မကၽြမ္းရင္လည္း ခပ္စိမ္းစိမ္းေန
မလြမ္းရင္လည္း ခပ္စိမ္းစိမ္းေန
မလြမ္းလုိ႕ ထားခဲ့တဲ့ သီခ်င္း
မကၽြမ္းလုိ႕ သြားခဲ့တဲ့ တမ္းခ်င္းေတြအတြက္
ငါ့အဆင္းကိုပဲ ငါလွေစမယ္……….
ေဟာဒီ အသည္းက
ကတၱီပါေရာင္ မေပါက္လည္း
ေရႊထီးႀကီးေဆာင္း
ေမာင္းတဒူဒူဟစ္ရေအာင္….
အေၾကာင္းမတူခဲ့ဘူး
ေျပာင္းယူလုိ႕မရတဲ့ အရာေတြအတြက္
လက္ညွိးထုိး အျပစ္ထပ္
ငါ့အသက္ပဲ ေပးအပ္ေတာ့မယ္…..
ဒီခရီး ဒီလမ္း
ၾကမ္းလည္း လွမ္းမယ္
လြမ္းလည္း လွမ္းမယ္
မဆန္းလည္း တမ္းတတတ္တဲ့ငါ့ကို လမ္းဆုံးရင္ ေျမဖုိ႕ေပးပါ…….
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၉၊ ညေန ၅း၁၈)
Saturday, November 06, 2010
.....အယ္.......
ေဟာဒီ ေအာ္သံေအာက္က
"သက္သာ" ဆုိတဲ့ အေနအထားတခုမွာ
သက္ျပင္းေတြ ခါခါခ်
ငါ ညည အိပ္ေရးပ်က္ရပါ့ပေကာ....
ေျခဆစ္ေလးေတြကို
ေရေအးထဲ စိမ္
အေတြးတိမ္ေတြကို ပုတ္ခ်
ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္မွာ
ငါ ရုတ္တရက္ လန္႕ႏုိးလာရျပန္ပါ့ပေကာ.......
အေသြးေတြ အသားေတြ
ရင္ဘတ္ထဲက အေၾကာင္း
ေဟာင္းသြားမစုိးလုိ႕
ခဏ ခ်န္ထားၾကရေအာင္
ငါ့ကုိယ္လည္း ေလွာင္ခ်င္ေလွာင္ပါ
ဘ၀ကိုလည္း ေျပာင္ခ်င္ေျပာင္ပါ
ခဏတာဆုိတာ စကၠန္႕လား မိနစ္လား နာရီလား ရက္ေတြ ႏွစ္ေတြလား
အဲဒါ ငါတုိ႕ လုိအပ္ခ်က္အေပၚမွာ မူတည္လိမ့္မယ္.....
လက္ဗလာနဲ႕ လာခဲ့သူအဖုိ႕
ေတာင္းခံလာသူအတြက္
အသက္နဲ႕ ခႏၶာပဲ က်န္ေတာ့တယ္
ျမင့္ျမတ္တယ္ဆုိတဲ့ အရာရာက
မည္းေမွာင္ တိမ္၀ါး
ငါ့ ပါးစပ္လည္း ဒီေရေၾကာင့္ ခါးလွၿပီ.........
သစၥာ ခါးခါးက ဒီနားမွာထား
ေမတၱာအခ်စ္စစ္က ဒီခုံမွာတင္
ရမၼက္ေၾကာင့္ ေဖာက္ျပားျခင္းေတြကုိ
ဟုိး Trash Bin ထဲ ပစ္တင္လုိက္တယ္
မင္းတုိ႕ ေကာက္ယူလုိက သြားေကာက္
ငါ့ အနာဂတ္က ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ မေနလည္း
ငါ့အျပဳံးက အရိပ္မည္းေတြေအာက္မွာ လက္တယ္
အသက္ရႈစရာမလုိဘူး
ႏွလုံးခုန္စရာမလုိဘူး
ဒီေဒသဟာ ငါတုိ႕ "သက္သာ" အေနအထားေၾကာင့္ ေန႕ေတြညေတြလည္း ပါးတယ္
သူငယ္ခ်င္း......
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၆၊ ေန႕လည္ ၁၁း၅၂)
"သက္သာ" ဆုိတဲ့ အေနအထားတခုမွာ
သက္ျပင္းေတြ ခါခါခ်
ငါ ညည အိပ္ေရးပ်က္ရပါ့ပေကာ....
ေျခဆစ္ေလးေတြကို
ေရေအးထဲ စိမ္
အေတြးတိမ္ေတြကို ပုတ္ခ်
ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္မွာ
ငါ ရုတ္တရက္ လန္႕ႏုိးလာရျပန္ပါ့ပေကာ.......
အေသြးေတြ အသားေတြ
ရင္ဘတ္ထဲက အေၾကာင္း
ေဟာင္းသြားမစုိးလုိ႕
ခဏ ခ်န္ထားၾကရေအာင္
ငါ့ကုိယ္လည္း ေလွာင္ခ်င္ေလွာင္ပါ
ဘ၀ကိုလည္း ေျပာင္ခ်င္ေျပာင္ပါ
ခဏတာဆုိတာ စကၠန္႕လား မိနစ္လား နာရီလား ရက္ေတြ ႏွစ္ေတြလား
အဲဒါ ငါတုိ႕ လုိအပ္ခ်က္အေပၚမွာ မူတည္လိမ့္မယ္.....
လက္ဗလာနဲ႕ လာခဲ့သူအဖုိ႕
ေတာင္းခံလာသူအတြက္
အသက္နဲ႕ ခႏၶာပဲ က်န္ေတာ့တယ္
ျမင့္ျမတ္တယ္ဆုိတဲ့ အရာရာက
မည္းေမွာင္ တိမ္၀ါး
ငါ့ ပါးစပ္လည္း ဒီေရေၾကာင့္ ခါးလွၿပီ.........
သစၥာ ခါးခါးက ဒီနားမွာထား
ေမတၱာအခ်စ္စစ္က ဒီခုံမွာတင္
ရမၼက္ေၾကာင့္ ေဖာက္ျပားျခင္းေတြကုိ
ဟုိး Trash Bin ထဲ ပစ္တင္လုိက္တယ္
မင္းတုိ႕ ေကာက္ယူလုိက သြားေကာက္
ငါ့ အနာဂတ္က ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ မေနလည္း
ငါ့အျပဳံးက အရိပ္မည္းေတြေအာက္မွာ လက္တယ္
အသက္ရႈစရာမလုိဘူး
ႏွလုံးခုန္စရာမလုိဘူး
ဒီေဒသဟာ ငါတုိ႕ "သက္သာ" အေနအထားေၾကာင့္ ေန႕ေတြညေတြလည္း ပါးတယ္
သူငယ္ခ်င္း......
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၆၊ ေန႕လည္ ၁၁း၅၂)
Tuesday, November 02, 2010
ဂ်ာနယ္
ကဲ....
ဒီမယ္ မိန္းမရယ္
အသက္လည္း ၄၀ေက်ာ္ၿပီ
မင္းက ခုမွ ဘာစုိးရိမ္ေနရတာတုန္း....
မင္းကိုငါ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ မခ်စ္တယ္
လက္ထပ္တုန္းက တုိက္တလုံး ကားတစီးတင္ေတာင္းခဲ့တာေလ
လုပ္ငန္းရွယ္ယာေတြက ထားပါ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး......
မဂၤလာပြဲတုန္းကလည္း
သူ႕ေခတ္သူ႕အခါ အခမ္းနားဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာမလား....
ခုဆုိလည္းၾကည့္ေလ
မင္းလုိခ်င္တဲ့စိန္
မင္းေျပာတာ ဘယ္ႏွကာရက္တဲ့
ငါလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး ငါ ဘယ္မွာျငင္းဘူးတုန္း
မင္း အိတ္ကို LV မွ ကုိင္ခ်င္တာဆုိလုိ႕
စင္ကာပူကို ေစ်း၀ယ္သက္သက္ထြက္ၾကတုန္းကေကာ
ငါ ဘယ္ႏွခါ တြန္႕တုိဘူးလုိ႕တုန္း........
သံေယာဇဥ္ဆုိတာ ရွိလြန္းလုိ႕
ၾကည့္စမ္း ေဟာဒီမွာ မင္းနဲ႕ငါေနဖုိ႕
ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ႀကီး
နန္းေတာ္လားထင္ရေအာင္ ဟီးေနတာပဲ
မိန္းမရယ္
အဲဒါနဲ႕မ်ား.........
....ကိုကိုေရ ကိုကို ဖုန္းလာေနတယ္ ကိုကိုေရ......
ဟယ္လုိ
သဲေလးလား
ေအးေအး အင္း ညေတြ႕ေနၾကအိမ္မွာပဲေလေနာ္ ေအးေအး
ဒီမွာ ဦးရဲ႕ မိန္းမကြယ္ သူ႕ကို မခ်စ္ပါဘူးေျပာေနလုိ႕ ျပန္ရွင္းျပေနတာ
ဒါပဲေနာ္ သဲေလး
ညက်မွေတြ႕မယ္
.......
ဒီမယ္ မိန္းမရယ္
မင္းကို ငါ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္
ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတာ မင္းသိပါတယ္.....
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၊ ေန႕လည္ ၁း၀၇)
ဒီမယ္ မိန္းမရယ္
အသက္လည္း ၄၀ေက်ာ္ၿပီ
မင္းက ခုမွ ဘာစုိးရိမ္ေနရတာတုန္း....
မင္းကိုငါ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ မခ်စ္တယ္
လက္ထပ္တုန္းက တုိက္တလုံး ကားတစီးတင္ေတာင္းခဲ့တာေလ
လုပ္ငန္းရွယ္ယာေတြက ထားပါ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး......
မဂၤလာပြဲတုန္းကလည္း
သူ႕ေခတ္သူ႕အခါ အခမ္းနားဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာမလား....
ခုဆုိလည္းၾကည့္ေလ
မင္းလုိခ်င္တဲ့စိန္
မင္းေျပာတာ ဘယ္ႏွကာရက္တဲ့
ငါလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး ငါ ဘယ္မွာျငင္းဘူးတုန္း
မင္း အိတ္ကို LV မွ ကုိင္ခ်င္တာဆုိလုိ႕
စင္ကာပူကို ေစ်း၀ယ္သက္သက္ထြက္ၾကတုန္းကေကာ
ငါ ဘယ္ႏွခါ တြန္႕တုိဘူးလုိ႕တုန္း........
သံေယာဇဥ္ဆုိတာ ရွိလြန္းလုိ႕
ၾကည့္စမ္း ေဟာဒီမွာ မင္းနဲ႕ငါေနဖုိ႕
ေဆာက္ထားတဲ့အိမ္ႀကီး
နန္းေတာ္လားထင္ရေအာင္ ဟီးေနတာပဲ
မိန္းမရယ္
အဲဒါနဲ႕မ်ား.........
....ကိုကိုေရ ကိုကို ဖုန္းလာေနတယ္ ကိုကိုေရ......
ဟယ္လုိ
သဲေလးလား
ေအးေအး အင္း ညေတြ႕ေနၾကအိမ္မွာပဲေလေနာ္ ေအးေအး
ဒီမွာ ဦးရဲ႕ မိန္းမကြယ္ သူ႕ကို မခ်စ္ပါဘူးေျပာေနလုိ႕ ျပန္ရွင္းျပေနတာ
ဒါပဲေနာ္ သဲေလး
ညက်မွေတြ႕မယ္
.......
ဒီမယ္ မိန္းမရယ္
မင္းကို ငါ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္
ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတာ မင္းသိပါတယ္.....
ေနဦး
(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၁၊ ေန႕လည္ ၁း၀၇)
Subscribe to:
Posts (Atom)