က်ဳပ္ကိုေကာ မွတ္မိပါရဲ႕လား

ပူျပင္းတယ္၊

ေျခာက္ေသြ႕တယ္၊

ေလထန္တယ္၊

သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ရွားတယ္၊

သဲထူတယ္၊

ရႊံ႕ေပါတယ္၊

ခင္ဗ်ားရဲ႕ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိဆက္ေဖာ္ရအုံးမွာလဲ

က်ဳပ္တုိ႕ ႏုိင္ငံမွာ လူအမ်ားမသိခင္ကတည္းက ခင္ဗ်ားဆီမွာ ကုိယ္တုိင္မွာ ကိုယ္တုိင္ယူ ကိုယ္တုိင္ရွင္းရတဲ့ စနစ္တခုရွိတယ္

ပ်ိဳးပင္ေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတဲ့ ဝါးစင္တခုေအာက္ က်ဳပ္တုိ႕ ထမင္းစားခဲ့ရတယ္

ဆီတရႊဲရႊဲနဲ႕ အသားနည္းတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ ဝက္အူေခ်ာင္း၊

ခက္ခက္ခဲခဲ အားနဲ႕ မာန္နဲ႕မွ ဆြဲစားရတဲ့ အမဲရြတ္ေက်ာ္၊

အခ်ိဳမႈန္႕ပေဒသာနဲ႕ သုပ္ထားတဲ့ ထမင္းသုပ္၊

ဘာလာလာ အရသာမေျပာင္းတဲ့ လက္ဖက္ရည္၊

ခင္ဗ်ားမွာ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြက ဒီထက္မက က်န္ေနေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ခင္ဗ်ား ဆုံခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ဆုိတာ ခုအခ်ိန္ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွ မၾကာလုိက္သလုိလုိ။

မၾကာမၾကာ ေဟာဒီရင္ဘတ္ႀကီးထဲ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ပတ္သက္လုိ႕ ဘာေတြက်န္ခဲ့သလဲ လွမ္းလွမ္းၾကည့္တုိင္း က်ဳပ္မွာေတာ့ ရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္း အဲ ဗုိက္ကေတာ့ ခုထိ ခင္ဗ်ား ေက်းဇူးနဲ႕ ေဖာင္းေနေလရဲ႕။

ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေျပာၾကေၾကးဆုိ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ဆုံခဲ့တဲ့သုံးႏွစ္တာအတြင္း

ဘီယာကိုစြဲစြဲမက္မက္ႀကိဳက္တတ္ခဲ့တယ္။

စာအုပ္ေတြ အေတာ္ဖတ္လုိ႕ၿပီးသြားခဲ့တယ္။

ခင္ဗ်ားရွိရာေနရာနဲ႕ မန္းၿမိဳ႕အၾကား ရြာငယ္ဇနပုဒ္ကအစ က်ဳပ္ပါးစပ္ဖ်ားမွာ မွတ္မိခဲ့တယ္။

ဒါေတြအတြက္ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို ေက်းဇူးတင္သင့္ပါသလား။

က်ဳပ္က မခန္႕ေလးစား အလြန္လုပ္တတ္တဲ့ ခပ္ဂ်စ္ကန္ကန္ လူ႕ကန္႕လန္႕ တေယာက္သာသာေပါ့။

ခင္ဗ်ားပုိင္ဆုိင္ရာ ၿခံမခတ္တဲ့ ဝင္းႀကီးထဲ က်ဳပ္ေျခလွမ္းေတြ အထပ္ထပ္။

က်ဳပ္က အျပင္ေလကို ရႈရိႈက္ရတာကိုပဲ ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္မ်ား ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို မုန္းခဲ့ေလသလား။

ခင္ဗ်ားနဲ႕ ခင္ခဲ့သမွ် ကာလပတ္လုံး က်ဳပ္ကို အက်ီၤအျဖဴလည္ကတုံးနဲ႕ ပုဆုိးေဂါက္ဂက္ဝတ္တဲ့ ေယာက္်ားတသုိက္အျပင္ အက်ီၤရင္ဖုံး၊ခ်ိတ္ထမီ၊ ဆံထုံးနဲ႕ မမေတြကလည္း မ်က္မုန္းက်ိဳးၾကသတဲ့။

ရတာမလုိ၊ လုိတာမရလား

ဘာမွကို မရခဲ့တာလား၊ ဘာမွကို မလုိခဲ့တာလား၊

က်ဳပ္နဲ႕ ခင္ဗ်ားက ဒီတေနရာမွာေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္လုံးလုံးျဖစ္ခဲ့တာပဲ။

ခင္ဗ်ားအတြက္ အခ်စ္ဆုိတာ အေရးမပါေပမယ့္ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ဘဝတခုလုံး ပ်က္စီး ဒုကၡေတြကိုပဲ ေသျခင္းတပုဒ္လုိ ညည္းရေတာ့မယ့္ဟန္ ခံစားမိခဲ့ျပန္တာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်။

ဒါဆုိ က်ဳပ္မွာ လုိ “အင္” ဆႏၵေတြမ်ား ရွိခဲ့ေလသလား။

ခဏခဏ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ ကမၻာမွာ မင္းမေျဖခ်င္ဆုံး အရာ ဘာလဲဆုိ အဲဒါပဲဗ်။

က်ဳပ္မွာ ဝမ္းသာျခင္းလည္း ရွိခဲ့တယ္၊ ဝမ္းနည္းျခင္းလည္း ရွိခဲ့တယ္။

ကုိယ့္အနာဂတ္ကုိ ကုိယ္မေရးႏုိင္တာလား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး။

မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘာဘာညာညာ ေၾကညာဖုိ႕ က်ဳပ္ေတာ့ ခုထိ မရဲေသး။

ေဟာဒီေသြးသားေတြနဲ႕ အိမ္ေလးတလုံး တည္ေဆာက္ဖုိ႕ အေရးဟာ ခုထိေတာ့ က်ဳပ္နဲ႕ ေဝးေနဆဲပဲ။

လာခ်င္သူေကာ တကယ္စစ္မွန္လား

ေခၚခ်င္တဲ့သူကေကာ တကယ္လာမွာလား

ေမးခြန္းေတြကလည္း က်ဳပ္ေခါင္းကို ရႈပ္ခက္

ရင္ဘတ္နဲ႕ဦးေႏွာက္ေတာင္ တသားတည္း မက်ခဲ့တာဗ်ာ။

ေတြ႕ဆုံ ႀကံဳကြဲေတြေရာ၊ ေတြ႕ဆုံ ႀကံဳခြဲေတြေကာ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ဆုံတုန္း သုံးႏွစ္ကာလအတြင္းမွာ က်ဳပ္ဆုံခဲ့ဖူးၿပီ။ ခု ကၽြန္ေတာ့္မွာေကာ ခင္ဗ်ားကို ျပန္ေပးစရာ ဘာမ်ားရွိသလဲ။

က်ဳပ္မွာ ခပ္ခ်ာခ်ာ မသုံးရေသးတဲ့ ဦးေႏွာက္တလုံး၊

အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မေတာက္ပေတာ့တဲ့ ရင္ဘတ္တစုံ၊

ခပ္ပါးပါးအိပ္ကပ္ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘာမွ ျပန္ေထာက္ပံ့ႏုိင္မွာ မဟုတ္သလုိပဲ။

က်ဳပ္မွာ ဇနီးလည္း တြဲစရာမပါ၊ သားသမီးလည္း ရင္ထဲပါမလာေသးေပမယ့္ က်ဳပ္ဒုကၡက မေသးလွေသး။

ဒါေပမယ့္ ဘာေတြပဲေျပာေျပာ အေတြးေတြရစ္ဝုိင္း

က်ဳပ္အတြက္ လြတ္လပ္သေယာင္ေယာက္ ခံစားခ်က္ေတြကို ျပန္လုိခ်င္တုိင္း

ခင္ဗ်ားနဲ႕ ဆုံခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္ေတြကို ျပန္ေတြးမိတုန္းပဲ။

က်ဳပ္မရွိေတာ့တဲ့ ေန႕ရက္ေတြမွာ ဘယ္လုိရွိပါေလစ။

ခင္ဗ်ားကေတာ့ က်ဳပ္ထက္ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳျမစ္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႕ ခင္ဗ်ားဘဝကို ဆက္သြားေနအုံးမွာပါပဲ။

ေနာက္ဆုံးနဲ႕ က်ဳပ္ခြဲခြာၿပီးကတည္းက က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားဆီကို တခါေတာင္ ေျခဦးမလွည့္ခဲ့။

က်ဳပ္ စိမ္းကားတာလည္း မဟုတ္ဘူး။

မာနႀကီးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။

စြန္႕ပစ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။

လူ႕ေလာကထဲမွာ က်ဳပ္ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ေပၚေပၚရဲရဲရပ္လုိ႕ ရရုံသာရတဲ့ ဘဝ၊ က်ဳပ္ ေျခေထာက္ထက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေျပးလႊားေပ်ာ္ပါးႏုိင္ေတာ့မွ ခင္ဗ်ားဆီ အလည္တေခါက္ေရာက္လာခဲ့မယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ ခုထိ က်ဳပ္ကို ထမင္းေကၽြးထားတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။

ၿမိဳ႕ျပင္မွာရွိတယ္ ဆုိေပမယ့္

ဖုန္ထူတယ္ ဆုိေပမယ့္

ေနပူတယ္ ဆုိေပမယ့္

က်ဳပ္ဘဝရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြၾကား ခင္ဗ်ားက ရွင္သန္ေနဆဲပါပဲလားဗ်ာ………

ေနဦး

(၂၀၁၁ ေအာက္တုိဘာ ၁၉၊ ညေန ၄း၃၉)

(ေက်ာင္းအေၾကာင္း (All About School) e-book မွ)

ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆုိတာ ခြဲခြာဖုိ႕မွ မဟုတ္တာ

ဒီလမ္းအခ်ိဳးမွာပဲ က်ဳပ္တုိ႕ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာခဲ့ၾကဖူးတယ္။ လမ္းတဖက္ကိုအေရာက္ က်ဳပ္ကလွည့္ၾကည့္ေတာ့ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပဲ ခင္ဗ်ားကလည္း လွည့္အၾကည့္ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို လက္မ်ားေတာင္ ေဝွ႕ရမ္းႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့ေသးတယ္။

သူလုိကုိယ္လုိ သာမာန္ ညေနခင္းတခုမွာ ျမစ္တခုလုိ အဆက္မျပတ္စီးေနတဲ့ ကားေတြ လူေတြက က်ဳပ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကား ျခားသြားခဲ့ၿပီ။ က်ဳပ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားျခားသြားတဲ့ ဒီျမစ္ႀကီးက ဘဝမွာ ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ဖုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာမႈတခုျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုိ႕ ဘယ္သိခဲ့မွာလဲ။

က်ဳပ္တုိ႕ ထပ္ဆုံဖုိ႕ အခြင့္မရွိခဲ့ဘူး ေနာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္ၾကာေတာ့ ေသျခင္းတရားကို ခင္ဗ်ား မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားရွာၿပီ။

အတိတ္ကို ျပန္တူးေဖာ္ရင္း ျပန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မွားေနသလုိလုိ က်ဳပ္ခံစားရတယ္။ အေသးအဖြဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာေလးက ျပန္မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ခြဲခြာမႈႀကီးတခုကို ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီ။

ဒီအေၾကာင္း နားလည္ႏုိင္ဖုိ႕ မေန႕ညက ညစာစားအၿပီး ပေလတုိႏႈတ္က အံခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ဆုိစကားကို ျပန္ဖတ္မိတယ္။ ခႏၶာႀကီး ေသဆုံးသြားတဲ့အခါ ဝိဥာဥ္က လြတ္လပ္သြားတယ္တဲ့။

ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာျခင္းလား၊ မွားယြင္းေနတဲ့ နားလည္မႈလား အမွန္တရားက ဘယ္မွာလဲဆုိတာ က်ဳပ္မသိေတာ့ဘူး။

အကယ္လုိ႕ ဝိဥာဥ္ကသာ ေသဆုံးမသြားခဲ့ဘူးဆုိရင္ က်ဳပ္တုိ႕ ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိစရာ မလုိေတာ့ဘူးမလား။

ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆုိတာကိုယ္က ခြဲခြာမသြားဖုိ႕ ျငင္းဆန္ေနၾကတာေလ။ ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆုိတာ ဒီေန႕ေတာ့ ငါတုိ႕ ခြဲခြာၾကမယ္ မနက္ျဖန္ က်ဳပ္တုိ႕ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာမဟုတ္လား။ ဘာမွမၾကာတဲ့ဒီဘဝမွာ ေသရအုံးမယ္ဆုိတာ သိတဲ့အတြက္ပဲ အၿပီးသတ္ႏႈတ္ဆက္ျခင္းဆုိတာကုိ ဖန္တီးခဲ့ၾကတာမလား။

ေဒလီယာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်ဳပ္တုိ႕ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ေလ။ ဘယ္ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ က်ဳပ္တုိ႕ ဆုံၾကမလဲ။ ဒါ မေရရာတဲ့ စကားေတြမွန္းသိပါရဲ႕။  ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားနဲ႕ က်ဳပ္က ေဘာ္ဂတ္နဲ႕ ေဒလီယာျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့ ေဟာဒီေျမမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ ၿမိဳ႕မွာဆုံေတြ႕ခြင့္ရဖုိ႕ အၿမဲေတာင္းဆုိေနၾကမယ္ေလ ေဒလီယာ။


ေနဦး
(၂၀၁၁ စက္တင္ဘာ ၁၇)

(Jorge Luis Borges ရဲ႕ Delia Elana San Marco ကို ဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး မူရင္းရသကုိ ေပၚလြင္ေအာင္ မဖန္တီးႏုိင္ပါက ဘာသာျပန္သူ ကၽြႏု္ပ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။)

အိပ်မက် ၁၀၄ (Dream 104 by Naguib Mahfouz)

အတိတ်ပုံရိပ်တွေကြား လျှောက်သွားမိတော့ ကျွန်တော်က အဘာဆီယာမြို့လေးမှာ ကွယ်လွန်သွားပြီဖြစ်တဲ့ မျက်ဝန်း (Lady Eye) အကြောင်း ပြန်တွေးရင်း ချက်ချင်းပဲ မျက်ဝန်းကို ဖုန်းခေ်ပြီး ရေပန်းနားမှာ တွေ့ဖို့ ချိန်းလိုက်တယ်။ ခံစားချက်အပြည့်နဲ့ နှလုံးသားကသူမကို ဆီးကြိုခဲ့။

အပျော်ရွှင်ခဲ့ဆုံးနေ့တွေတုန်းကလို ဖီရှာဝီ ကဖေးဆိုင်ထဲမှာ ဒီညနေကို အချိန်ဖြုန်းကြဖို့ အကြံပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့နဲ့ ရင်းနှီးနေတဲ့နေရာကို ရောက်တော့ သေဆုံးသွားပြီးဖြစ်တဲ့ မျက်မမြင်စာအုပ်ရောင်းသူက ကျွန်တော်တို့ အနားကို လာပြီး နွေးနွေးထွေးထွေး နှုတ်ဆက်လေရဲ့။ နောက် အကြာကြီးခွဲခွာသွားတဲ့ ချစ်လှစွာသော မျက်ဝန်းကို သူအပြစ်တင်တော့တယ်။

သူမကဆိုတယ် ဟိုးအဝေးတနေရာကို ရောက်နေစေခဲ့တာ သေခြင်းတရားကြောင့်ပါတဲ့။ ဒါပေမယ့် သူကတော့ အဲဒီအကြောင်းပြချက်ကို ချက်ခြင်းငြင်းပယ်လိုက်ပါလေရော။ သူကပြောတယ် ချစ်သူတွေကြားမှာ သေခြင်းတရားဆိုတာ ဘယ်တော့မှ ဝင်လာနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးတဲ့။


နေဦး
(၂၀၁၁ စက်တင်ဘာ ၁၇)

(အီဂျစ် စာရေးဆရာ နာဂွတ်မားဖုဇ်၏ အိပ်မက်များပေါင်းချုပ်မှ အိပ်မက် ၁၀၄ ကို ပြန်လည်ကြိုးစားဘာသာပြန်ထားခြင်းဖြစ်ပြီး မူရင်းစာရေးသူ၏ တင်ပြလိုသည့် တန်ဖိုးများ ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ပါက ကျွန်တော်၏ ညံ့ဖျင်းမှု သက်သက်ကြောင့်သာ ဖြစ်ပါသည်)

နန္းက်ဘုရင္

စကားေတြလည္း အဆန္းေတြျဖစ္လုိ႕
အမ်ားအျမင္မွာလည္း မခ်ိဳ
ငါ့ဘဝမွာ ခါးသက္သက္ခံစားခ်က္ေတြကို ၿမိဳခ်
ငါ နန္းက်တဲ့ဘုရင္ပါ......

ျမန္းမၾကြရဲခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ
နန္းက်တဲ့ဘုရင္မို႕
စန္းမထေတာ့ထင္.....

မင္းခစား ကမ္းနားသစ္ပင္ဆုိၾကေပမယ့္
ငါသခင္ ဆုိေတာ့လည္း
ၿငိဳျငင္ဆုတ္ေတြး ေဝးခဲ့ၾကေတာ့
အရင္ကငါ အခုလက္ရွိငါ
ဘယ္မုခ္ကပဲ ထုတ္ထုတ္
ငါ့သရုပ္ကေတာ့ ..............

စစ္မႏုိင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး
စစ္မၿပိဳင္ခဲ့တာပါ
ေသေပ်ာက္ပ်က္စီး ဒုကၡသံေတြ တညီးညီးၾကားေနရမယ့္ အစား
ငါပဲ ဒီပလႅင္က ဆင္း
ေရွ႕ေလွ်ာက္ရမယ့္ခရီးဆုိတာ
ဆူးခင္းထားတဲ့လမ္းဆုိလည္း
ငါ့ဖဝါးထက္ ေသြးစက္ေတြ
က်လုိက က်ေစ........



ေနဦး

မိုးရြာရျခင္း အေၾကာင္းရင္း

ကမူးရႈးထုိးနဲ႕ ႏုိးသာႏုိးလာရ
ဒီေနမွာ ကၽြန္ေတာ္အသားမက်ေသး
အျပင္မွာ အာရုဏ္ထြန္းၿပီဆုိေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္နာရီက ည ၁၂ကိုစြန္းရုံပဲ စြန္းေသးတယ္။

အိပ္ရတာမ်ားလုိ႕လားေတာ့မသိ
ခုအထိ အိပ္ေရးက မဝ တဝ
မ်က္လုံးေထာင့္မွာက မ်က္ေခ်းစေတြနဲ႕........
 
ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ဆံပင္
ဖီးမသခ်င္ေသး
အဆီတဝင္းဝင္းမ်က္ႏွာျပင္
ေရေဆးမျပစ္ခ်င္ေသး
အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္လင္းလင္း
ညနာရီနဲ႕ ဆက္မွိန္းရတာ
ဘယ္ေလာက္အရသာေကာင္းသလဲ။

အဆီတထပ္ အသားတထပ္
ငါ့ဗုိက္ႀကီးလည္း ေလးလံေဖာင္းအဲ့
အစာဝဖုိ႕ ေအာ္ခဲ့တာလည္း
ငါ အေတာ္ပင္ပန္းခဲ့ေပါ့။

ခင္ဗ်ားတုိ႕လိုလူေတြက
ေန႕ဆုိဆုိ ေနထြန္းထြန္း
က်ဳပ္နာရီမေတာ့ ညသန္းေခါင္စြန္းစြန္းပဲရွိေသး
အိပ္ေရးပဲ ဝေအာင္ ဆက္အိပ္
ေအာ္သံေတြေတာ့
အတိတ္မခံႏုိင္ဘူး...................

ေနဦး
(၂၀၁၁ ဇူလုိင္ ၂၈၊ ေန႕လည္ ၂း၃၀)

ဝဋ္ေၾကြး

ဝဋ္ေၾကြးက
အခ်စ္စိတ္တခုလုိပဲ
ေႏွာင္ႀကိဳးေတြဖြဲ႕
ရစ္ပတ္ ထပ္ရင္း
အိမ္ေထာင္ရက္သားက်
အတုိးအပြားေတြပါရလုိ႕
ငါ့ပခုံးေတာင္ အမာရြတ္ေတြ
အသားက်လြန္းေနခဲ့ၿပီ။

ေနဦး
(၂၀၁၁ ဇူလိုင္ ၂၇၊ ေန႕လည္ ၃နာရီ)

သားရဲ႕ ကဗ်ာ

ၾကယ္ေတြရဲ႕ ဖန္စားမႈမခံ
တိမ္ယံၾကားတုိးတုိက္
အေမေရ
သားတုိ႕ မမုိက္မဲၾကပါဘူးဗ်ာ...

အသက္ဆက္ရွင္သန္
လူဖန္ခပ္ထြားထြား
အေမ့သားအတြက္
အစားအေသာက္၊

မျမင့္ရင္ေနပါေစ
မနိမ့္က်ခဲ့တဲ့ႏွလုံးသားနဲ႕
ပညာမေတာက္တေခါက္၊

မက်င့္ရင္ေနပါေစ
ရင္ထက္မွာကိန္းေအာင္း
ဗုဒၶရဲ႕တရားေကာင္းမ်ားကို
သင္ယူခဲ့ရတဲ့၊

အေမ့သားတေယာက္အတြက္
မငတ္ေအာင္
မညံ့ေအာင္
မယုတ္မာေအာင္ ပံ့ပုိး
သားတုိ႕ အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့
ဗမာျပည္ကို သားတုိ႕လြမ္းၾကတယ္အေမ.........

အညံ့မခံခ်င္တဲ့စိတ္
အငတ္မခံခ်င္တဲ့စိတ္
ပညာသက္ဆက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕
ေျခစုံကန္ထြက္
သားနဲ႕အေမ
ခုေတာ့ မုိင္ေထာင္ေသာင္းခ်ီေဝးၾကသတဲ့ေလ.....

အထင္ေသးေသးနဲ႕
မ်က္လုံးေမွးၾကည့္တတ္တဲ့
သူတုိ႕တုိင္းတပါးေတြဆီမွာ
သားေပ်ာ္ေနတယ္လုိ႕ထင္လား
အေမရယ္......

တေန႕ေန႕
အေမ့ရင္ခြင္ခ်ိဳျမ
ေသနတ္သံေတြေဝးပသြားခဲ့ရင္
အေမ့ရင္ခြင္ခ်ိဳေအး
တရားေသာမင္းမ်ားအုပ္စုိးခဲ့ရင္
သားနဲ႕ အေမ
အေမနဲ႕ သား
ဘယ္သူက ကုိယ့္အမ်ိဳးကို ဖယ္ၾကဥ္ခ်င္ပါ့မလဲအေမရယ္......

ေၾကာက္တယ္ပဲေျပာေျပာ
ေျပးတယ္ပဲဆုိဆုိ
သားတေယာက္
ဟုိးအေဝးကပဲ
အေမ့ရင္ခြင္ ေအးျမရင္ကိုလြမ္း
တေန႕တေန႕
အိမ္ျပန္ရက္ေတြပိုနီးလာဖုိ႕
တမ္းတဆဲပဲ အေမရယ္..............

ေနဦး
(၂၀၁၁ ဇြန္ ၀၄၊ ေန႕လည္ ၄း၃၂)

ထမင္းၾကမ္း

ပဲျပဳတ္ ထမင္းဆီဆမ္းရယ္နဲ႕ 

ကုလားေၾကာ္ပါတဲ့ ဘယာပူ 

အရသာ ထူးပါေပသမုိ႕ 

ဟမ္ဘာဂါ ပီဇာ ရယ္ မေရြးေပဘူး 

ဟန္မပါ ဘယာသာ လက္နဲ႕ေလြးရယ္လုိ႕ 

အမယ္ေလး 

ရႈးရွဲစပ္ပုံနဲ႕ 

အၾကမ္းရည္ကူကာေမွ်ာရတယ္

ေကာင္းေပ့ ထမင္းၾကမ္း......... 

 

 

ေနဦး

(၂၀၁၀ ေမ ၁၉)

 

တကယ္လုိ႕မ်ား

မုိးေတြေလ ညိဳ႕ရင္းဆုိင္းရင္း တိမ္ေတြမဲရင္း မုိးေတြ ရြာၿပီ ရြာသည္။

အခုိက္အတန္႕ေတြကို အမွတ္မရွိျခင္းက အေၾကာင္းအရာတခုလုံးကို ေမ့ပစ္ဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖိအားေပးေနသည္ပဲ။ မုိးၿခိမ္းသံမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မခံစားႏုိင္ခဲ့။ နားစည္အထက္ အရာရာက ျပည့္လွ်ံသြားခဲ့သည္။ ဒီဘတ္စ္မွတ္တုိင္ေဘး မုိးရြာထဲမွာ ရပ္တန္႕ေနရင္း ဘယ္အခ်ိန္မွလာမည္မွန္းမသိတဲ့ ဘတ္စ္ကားကိုေစာင့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျခာက္ေသြ႕စြာ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ ထုိင္ခုံတခုထုိင္စရာမရခဲ့ရင္း မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့သည့္အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္လြန္ေျမာက္သြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မေရတြက္မိခဲ့။ ထုိသုိ႕ အရာရာကို အမွတ္တရျဖစ္စြာ အမွတ္မဲ့ရွိခဲ့သည္ကုိပင္ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ဟု ဆုိဝ့ံပါရေတာ့မည္။

မုိးရြာရြာထဲမွာပင္ ေျခာက္ေသြ႕စြာရပ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ အာေခါင္မ်ား ေျခာက္ေသြ႕လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္အရက္မေသာက္ပါ။ ဘီယာမေသာက္ပါ။ ယမကာကို ဆာေလာင္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ သုိ႕ေသာ္ ခါးသီးစြာပင္ အာေခါင္က ေျခာက္ေသြ႕လာသည္။ ရင္ထဲမွာ မီးလုိပူသည္။ တစုံတခုကို ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ခ်င္သည္။ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့အၾကည့္ မုိးေရတခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္အာေခါင္ကုိ လာမွန္သည္။ ငရဲမီးအလား ရင္ထဲထုိးဝင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိမွ မခံႏုိင္ေတာ့။

ဘတ္စ္ကား ခုအခ်ိန္အထိ မလာေသးပါ။ မုိးေရထဲတြင္ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ရပ္တန္႕ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က ထူးဆန္းသလုိ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ အၿပံဳးမပ်က္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ပါးေစာင္မွ ေသြးတခ်ိဳ႕စီးဆင္းၾကလာသည္ကို မွန္ျပန္ၾကည့္စရာမလုိဘဲ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ေသြးစက္တုိ႕သည္ မခ်ိဳသလုိ မခါးသက္။ ဒါေပမယ့္ ေသြးေတြကို ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္ ရြံရွာသည္ ဒီထက္ပုိတိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ ထိတ္လန္႕သည္။ သုိ႕ေသာ္ စီးၿမဲစီးလ်က္ရွိေသာ ပါးေစာင္ထက္က ေသြးတခ်ိဳ႕ကို ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လွ်ာႏွင့္လ်က္လုိက္သည္။ ေအာ့..........................

လူေတြ ေရွာင္သြားၾကသည္။ ေဘးနားက လူေတြ ရုတ္တရက္ ထခုန္သြားၾကတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕သည္။ ဘတ္စ္ကားကလည္း ခုထိ မလာေသး။ မုိးေတြကလည္း ဝုန္းဒုိင္းႀကဲေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္တေယာက္သာ ေျခာက္ေသြ႕စြာ စုိရႊဲလ်က္ ေသြးေတြကို ေဝါကနဲ အန္ခ်လုိက္သည္။ ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေဖးမ။ ကၽြန္ေတာ္ ေရတခြက္ေလာက္လုိခ်င္သည္။ ဒီေသြးေတြကို သုတ္ပစ္ဖုိ႕ လက္ကုိင္ပဝါေလး တထည္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လုိခ်င္သည္။ ေသြးတုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဖိနပ္တုိ႕လည္း ရဲရဲနီကုန္ၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မည္သည့္လက္မွ လွမ္းမလာ။

ဘတ္စ္ကားရယ္ လာပါေတာ့။ လူအုပ္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာၿပီ။ ေရခဲေရေရာင္းသူ တေယာက္တေလပင္ အနားမွာ မေတြ႕ရ။ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္မ်ားသည္ နီရဲခ်ိတ္ေထြးလ်က္။ အက်ီၤတုိ႕သည္လည္း ေသြးတုိ႕ျဖင့္ စြန္းထင္းကုန္ၿပီ။ ေျခေထာက္ေတြ မခုိင္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႕ မုိးေကာင္ကင္ႀကီးကို ျဖတ္ကနဲ ေမာ့အၾကည့္မွာေတာ့ လင္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆုိဘာမွ မသိေတာ့။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ နာရီလည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိ။ ဘယ္သူကမွလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အေရးတယူလုပ္၍ နာရီေျဖေပးမည့္ပုံမေပၚ။ အခုထိေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေသြးတုိ႕ႏွင့္ နီရဲေနေသာ ပါးစပ္ကို သုတ္ပစ္ဖုိ႕ လက္ကုိင္ပဝါတထည္မရွိေသး။ ေရတခြက္ပင္မရႏုိင္ေသး။ လူတုိ႕ကေတာ့ မထူးဆန္းေတာ့သလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေရးလုပ္မေနေတာ့ ေဘးကပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေရွာင္ကြင္းသြားၾကသည္။

ေစာင့္ေနေသာ ဘတ္စ္ကားကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ ေပၚမလာေသး.................


ေနဦး
(၂၀၁၁ ေမ ၃၊ ည ၇း၄၇)

တန္ဖုိး

ေစ်းဆုိင္ထဲအဝင္
ေရႊေရာင္တလက္လက္
လွပတပ္မက္စရာ
ေဘာပင္ေလး တေခ်ာင္း။

သေဘာက်တပ္မက္
လုိခ်င္စိတ္ဆႏၵနဲ႕
ပုိင္ဆုိင္ရွိရာ
စကၠဴၾကမ္းေပၚ
............
ျခစ္ပါေသာ္လည္း
အရာမထင္ခဲ့
............


ေနဦး
(ေမ ၂ ၂၀၁၁၊ မနက္ ၁၀း၀၅)

ည

အရိပ္က က်ဳပ္တုိ႕ ေျခလွမ္းေနာက္
တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနတတ္တယ္လား...

ဒီဇာတ္လမ္းမွာ က်ဳပ္တုိ႕က
အရိပ္ေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္တယ္
အရိပ္ေတြ ပ်ံသြားတာမ်ား
ၾကယ္ေတြၾကားမွာ လွလွပပ
တမ္းတတတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားထက္မွာေတာ့
ေသြးစက္ေတြ ေသြးစက္ေတြ
ကမၻာကလည္း သူ႕အရွိန္နဲ႕သူ မလည္ပတ္ႏုိင္ေတာ့
အနမ္းေတြ တြန္းအားေပးမယ့္ အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္ေနရတယ္........

လည္ပတ္ႏႈန္းေတြ ေႏွးလာတဲ့ ကမၻာမွာ
တေန႕ဟာ ၂၄နာရီမဟုတ္ေတာ့ဘူး
သူနဲ႕ ခ်စ္သူ ခ်စ္ရည္ပလူးၾက
မ်က္ရည္ေတြေျမခရင္
အဲဒါ ညပဲ...........

ခရီးတေထာက္ေလွ်ာက္ဖုိ႕
လမ္းေတြလည္းမလုိ
ကမ္းေတြလည္း ၿပိဳေနၿပီ
ျမက္ခင္းျပင္ေတြက စိမ္း
ေတာအုပ္ေတြထဲမွာ ဘဝေတြယိမ္းထုိး က
ဒိုေရမီဖာ သင္စတုံးက
မင္းဆုိျပခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္း
မင္းဘာသာမင္း လမ္းခင္းေလွ်ာက္ပါ.........

ခုေခတ္မွာ တကၠသိုလ္ဟာ စိန္ပန္းေတြနဲ႕ မလွဘူး
သစ္ပုတ္ပင္လဲ ပါမလာဘူး
ကဗ်ာဆန္မွ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္မယ္ဆုိရင္
မင္းနဲ႕  ငါနဲ႕  ဒီမွာပဲ ေသခန္းရွင္ခန္းျပတ္လုိက္ရေအာင္
အသြားေတြတထက္ထက္ျမေနမွေတာ့
ေဟာဒါက ဘဝရဲ႕လမ္းဆုိတာေသခ်ာျပေနၿပီေလ......

အႏွစ္မရွိတဲ့ေတာမုိ႕  ၾကက္ဆူပင္မင္းမူတာလား
ဟသၤာဆုိတာ ပုံရိန္ပန္းခ်ီထဲမွာသာ လွတာ
မင္းလည္းသိ ငါလည္းသိ
ဘာမွမထူးျခားတဲ့ ဘဲတေကာင္ကို
မလုိဘဲ တန္ဆာေတြ ဆင္ေပးမိတာကိုယ္က
ငါတုိ႕ေတြအျပစ္မွန္းသိဖုိ႕
အခ်ိန္က အေတာ္လင့္ေနၿပီ.........

က်ားမုိ႕လည္း မရဲပါဘူး
ဖားမုိ႕လည္း မုိးမသဲပါဘူး
အသြားမလြတ္တဲ့ စကားေတြေၾကာင့္
အဖ်ားတက္ခဲ့ဘူးတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း
မင္း စာရင္းျပဳစုထားတာ ပုိေကာင္းမယ္ထင္တယ္....

ေျပးေျပး ေျပးေျပးေျပး
ေဝးႏုိင္သမွ် ေဝးေဝးေျပး
ေဝးေဝးေျပးႏုိင္သမွ် ဆုဖလားက
ငါတုိ႕လက္ထဲမွာပဲ
ေခြးေျပးဝက္ေျပးလား
အရွင္ေျပး အေသေျပးလား
အျပင္ကမၻာက ေအာ္ေအာ္ျပ
အဲသည့္ပါးစပ္ေတြကိုယ္က
အေျပးသမားေတြလုိ ရိႈ္က္သံဟပ္
ခင္ဗ်ားတုိ႕ အသည္းႏွလုံးက
ပုိက္ဆံသက္သက္ပဲ ရႈရႈိက္တတ္သလား.......

ေနာက္တေန႕မွာ
ဒီဘဝကို ေကြ႕ဖုိ႕ အေရး
အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းေခၚေမးအုံးမယ္
သံသရာ မေၾကာက္သူေတြအဖုိ႕
အံေလးနဲ႕ ႀကိတ္ဝါးလုိ႕ရတယ္
အသံေသးေလးနဲ႕ ႀကိတ္ဖားလုိ႕ရတယ္
ျပန္ေျပးဖုိ႕ေတာ့ မစဥ္းစားနဲ႕
ဒီဘဝထဲမွာ အရွင္ထြက္မရွိ
အေသထြက္ပဲ ရွိတယ္.........

ခ်ိတ္မွာမိတဲ့ ငါး
သူ႕ကို အမွားဆုိမလား
အစာနဲ႕ မွ်ားတဲ့ လူေတြကို အျပစ္ဆုိမလား
ငတ္လာတဲ့အခုိက္မေတာ့
ပင့္သက္ကို ရိႈက္ထုတ္
အဲဒါ ေသမင္းရဲ႕ ျပယုဂ္မွန္းသိလည္း
သူတုိ႕ ဖမ္းဆြဲၾကရေတာ့တာပဲ..........

မေသမရွင္ပဲ
အနမ္းေတြ ေၾကြေၾကြက်
အလြမ္းေတြ ေျမဝယ္ခေတာ့
အရင္ဘဝက သူရဲေကာင္းေတြေတာင္မွ
ခုေတာ့ ေၾကာက္ခ်င္ေရာင္ေဆာင္ေနေရာ့ထင္တယ္
ႏွလုံးသား ဗလာ
ဦးေႏွာက္ ဗလာနဲ႕
စိန္ေတြ ေရႊေတြ ေနာက္ကလုိက္
ေငြအတြက္မုိက္တဲ့သူေတြက
ဒီကမၻာမွာ အထြဋ္အထိပ္ေတြျဖစ္လုိ႕
ဘယ္သူ တရားပ်က္ပ်က္
ကၽြန္ေတာ္ တရားမပ်က္ဘူးဆုိတဲ့ လက္အစုံ
ဘဝအခါးအသီးေတြနဲ႕ ဆုံတဲ့အခါ
သိုးမည္းေတြျဖစ္သြား
သူတုိ႕လည္း အံသြားေလးနဲ႕ ႀကိတ္ဝါးတတ္သြားတယ္.....

အစာငတ္တဲ့ ငါးအျပစ္လား
အစာတပ္ၿပီးမွ်ားတဲ့ လူေတြအျပစ္လား......

ခင္ဗ်ား စကားကို ဆင္ျခင္ပါ
ႏွလုံးသားသန္႕သန္႕နဲ႕
ရိုးသားမႈေတြဖြဲ႕
ပညာရွိေတြျပည့္ေနတဲ့ ေခတ္ဆုိတာ ကုန္ၿပီ
ပညာတတ္ေတြ ေပါခ်င္ေပါမယ္
ပညာမက္ေတြ ေပါခ်င္ေပါမယ္
ဘြဲ႕ဒီဂရီေတြ ရွည္ခ်င္ရွည္မယ္
ကမၻာက အေမွာင္ထုထဲ က်ေနဆဲ
လည္ပတ္ႏႈန္းေတြ ေႏွးလြန္းေတာ့
တေန႕ဟာ ၂၄နာရီ မဟုတ္ေတာ့
လူေတြရဲ႕ ေသြးေတြ ေျမခ
မ်က္ရည္ေတြ ေျမက်
ဒါဟာ ည ဆုိမွ ည စစ္စစ္ပဲ.............

ေနဦး
(၂၀၁၀ မတ္ ၅၊ မနက္ ၉း၅၃)

လက္အစုံရဲ႕ ကိတ္မုန္႕ဖ်က္အတိတ္

ေသြးခ်င္းနီးဖုိ႕ထင့္
ဒီအရက္တခြက္ကို
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တူတူေသာက္ၾကတယ္ေမေမ
အဲဒီအထဲမွာ
ခါးသက္သက္ အယ္ကိုေဟာ တပက္လည္း ပါတယ္
ညိဳ႕သက္သက္ ဆား အပြင့္ လက္တပြတ္လည္း ပါတယ္
အရည္ရႊဲရႊဲ သံပုရာတစိတ္လည္း ပါတယ္
မာန္ေတြထေနတဲ့ သၾကားတဇြန္းလည္း ပါတယ္....

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေသြးနီဖုိ႕
ဒီအရက္ခြက္ကိုတူတူေသာက္ခဲ့တုန္းက ေမေမ
သစၥာကိုၿပိဳင္တူဆုိဖုိ႕ ေမ့က်န္ခဲ့တယ္
ေမတၱာအဆိပ္ကို တစက္ေလာက္ ထည့္ဖုိ႕ေမ့က်န္ခဲ့တယ္
အသည္းကၽြမ္းကၽြမ္း တဖတ္ေလာက္ကို အျမည္းလုပ္ဖုိ႕ေမ့က်န္ခဲ့တယ္

ေမေမ
ဒီအရက္တခြက္ကို တူတူေသာက္ခဲ့တာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မွားတယ္တဲ့လား
လူေတြ အမ်ားေရွ႕မွာပါ ေမေမ
လက္ခ်င္းခ်ိတ္ခဲ့ၾကတယ္
ေဘးခ်င္းကပ္ထုိင္ခဲ့ၾကတယ္
ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ဓားတလက္နဲ႕တူတူ ခြဲပစ္ခဲ့ၾကတယ္

ေမေမ
ဒီအရက္ခြက္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္
ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴေသာက္ခဲ့ၾကတပါ ေမေမ
လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ရဲရဲတူတူေသာက္ခဲ့ၾကတာပါ ေမေမ
မီးကို အေမွာင္ခ်ၿပီး ေသာက္ခဲ့ၾကတာ ေမေမ
ႏႈတ္ခမ္းက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္နဲ႕ ရိႈက္မက္ခဲ့ၾကပါ ေမေမ

ေမေမ
ေဟာဒီ ခြက္တခြက္ထဲက အရက္ေတြ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေသြးေတြထဲ ပ်ံ႕သြားရုံနဲ႕
ေသြးခ်င္းနီးခဲ့ပါသလား ေမေမ
ေသြးခ်င္းနီးမနီးထက္
ကၽြန္ေတာ့္လက္မွာေတာ့ ေသြးခ်င္းနီခဲ့တယ္ ေမေမ

ေမေမ
အရက္တခြက္တူတူေသာက္ရုံထက္
သား အခ်ိဳရည္ေပါ့ေပါ့ေလးနဲ႕ပဲ မယစ္မမူးေနခ်င္တယ္ ေမေမ
သားအတြက္ ခ်ိဳခ်ဥ္ငံခါး အရသာေတြ မမ်ားလည္းေနပါ ေမေမ
သား ေဟာဒီရုိးရုိးသားသားေလးနဲ႕ လိေမၼာ္ခြံေလးေတြထက္မွာပဲ ေမ်ာေနပါရေစ ေမေမ

အဲဒီေန႕က ေမေမ
သား ေဟာဒီအရက္တခြက္ သူနဲ႕တူတူေသာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္
သူ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာလည္း အရက္ခြက္ေတြ ေသာက္ခဲ့တယ္တဲ့ေလ
သား မသိခဲ့တာပါ ေမေမ
လုိအပ္တာထက္ အမူးလြန္တာ မွားတတ္မွန္း သား သတိမေပးခဲ့မိဘူး
လုိခ်င္စိတ္ထက္ ဆႏၵကိုခ်ိဳးႏွိမ္တတ္မွ
အမွန္အစစ္ဆုိတာ သား သတိမေပးခဲ့မိဘူး

ခုေတာ့ ေမေမ
သားလက္မွာ ဝုိင္အနီေတြ စြန္းေပေနတယ္
ဒါ ဖ်က္လုိ႕လည္း မရႏုိင္ေတာ့ဘူး
သားလက္ထဲမွာ အရက္ကို တပုလင္းလုံးစာ ကိုင္ထားတယ္ေမေမ

ေမေမ အဲဒီေန႕က
သားတုိ႕ လက္ခ်င္းယွက္လုိ႕
ေဟာဒီတခြက္ထဲက အရက္ကိုပဲ
ေသြးခ်င္းနီးဖုိ႕ တူမွ် ေသာက္ခဲ့ၾကတယ္ ေမေမ.........



ေနဦး
(ၾသဂုတ္ ၂၈ ၂၀၁၀)

("လမ္းၾကား" ebook ကဗ်ာ စာအုပ္မွ)

ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ဆုိသည္

-ေရႊဆုိင္-
ေရႊတစ္က်ပ္သား၀ယ္ရင္
ဗလာမပါ ကံစမ္းမဲေတြေပးတယ္
ဆပ္ျပာမႈန္႕ထုပ္ေတြ……….

-အလွျပင္ဆုိင္-
တနလၤာေန႕တုိင္း
ဆံပင္အလကားညွပ္ေပးတယ္
သင္ညွပ္ ညွပ္ေပးမယ့္သူေတြ………

-ဖက္ရွင္ဆုိင္-
အက်ႌႏွစ္ထည္၀ယ္ရင္
တစ္ထည္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္
ေရာင္းမထြက္ေတာ့တဲ့ ဖက္ရွင္ေဟာင္း့ အက်န္ေတြ……….

-အိမ္ေထာင္ေရးပြဲစား-
တစ္ခါအပ္ၿပီးရင္
၁၀ႏွစ္အာမခံ
အဆင္မေျပရင္ ေျပတဲ့အထိ
ျပန္လဲေပးတယ္
???........

-မသာအလွျပင္-
တစ္ေလာင္းျပင္ရင္ တစ္ေသာင္း
ႏွစ္ေလာင္းျပင္ရင္ တစ္ေသာင္းခြဲနဲ႕
Discount ေပးတယ္
?????.........

-အေခါင္းေရာင္း၀ယ္ေရး-
အေခါင္းေတြေနာ္
တစ္လုံးဝယ္ရင္
တစ္လုံး Free
????.........

Promotion ႀကိဳက္က်သမုိ႕
မဂၤလာေဆာင္ဖုိ႕အေရးအတြက္
ေယာက္်ားမိန္းမေတာင္
Discount က်ေအာင္ ေစာင့္ေနေသးသူမ်ား
ရွိေနၾကေသးသတဲ့…….



ေနဦး
(၂၀၁၀ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၁၊ မနက္ ၁၁း၂၅)

တခန္းရပ္ ျပဇာတ္

www.friendcircles.com
တခ်ိဳ႕အတြက္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ၾကားေတာင္ ၾကားဖူးမည္ မဟုတ္သည့္ website ေလးတခုျဖစ္သည္။
ထုိေနရာေလးကပင္ အရာရာက အစပ်ိဳးစရာေတြျဖစ္လာခဲ့သလုိ ဘ၀တေကြ႕က ျပဇာတ္တပုဒ္ကို ဖန္တီးေပးခဲ့သည္။
ဒီေနရာေလးကို ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ဖိတ္ခဲ့သည့္ အဲသည့္အခ်ိန္က ခင္ခဲ့ေသာ ညီမေလး ၀တ္ရည္ဖူးကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမည္လား စိတ္ဆုိးရမည္လား မသိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တဆစ္ခ်ိဳးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးေစခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍သာ ထုိ ေနရာေလးသို႕ မေရာက္ဖူးခဲ့ပါလွ်င္...............

၂၀၀၅ ..........
တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ ေက်ာင္းၿပီး အလုပ္အကိုင္မရွိ ရုန္းကန္ေနရသည့္ကာလ။ စင္ကာပူသို႕ ပထမအႀကိမ္ေျခလွမ္းခ်ရန္ ၁ပတ္အလုိ စက္တင္ဘာ ၁၈။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိမွ မေမ့ႏုိင္ခဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ရံျဖစ္လာမယ္မွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့။

၂၀၀၆............
ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႕မွာ ၾကြက္ကေလးက ဆန္ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆုိတဲ့ သီခ်င္းေလးက ေမႊးပ်ံ႕ေစခဲ့။ လမ္းအစလား လမ္းအဆုံးလား မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခ်စ္ကို တႀကိမ္တခါပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ မက္ေမာဘူးခဲ့သည္ဆုိလွ်င္မမွား။ တည္ၿငိမ္ခဲ့သည္ ရႈပ္ေထြးမႈကင္းခဲ့သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိခဲ့သည္။ ဘယ္တုန္းကမွ ကုိယ့္ကုိယ္ကို နားမလည္ခဲ့တဲ့ နားလည္ေပးမႈေတြ၊ ဘယ္တုန္းကမွ ရွိမယ္မထင္ခဲ့တဲ့ စာနာမႈေတြ၊ ဘယ္တုန္းကမွ က်လာလိမ့္မယ္မထင္ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ အတူ မသိျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဒီဇာတ္မွာ ဇာတ္ရံအျဖစ္ ၀င္ကခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္ ေမာ္ေနခဲ့သည္ .....

၁......၂............၃..............
ပထမလိႈင္းလုံးက ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာမွာ ၀ုန္းကနဲ ၀င္ေဆာင့္မိသည္။ အစည္းေျပမသြားေသးေသာ္လည္း သနားၾကည့္ အထင္ေသးအျမင္ တုိ႕၏မ်က္လုံးမ်ားေအာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါက္တုိင္တုိ႕ ယုိင္နဲ႕နဲ႕ ျဖစ္ခဲ့သည္။ လဲပါသည္ဆုိမွ အရိႈက္ကိုမွ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ပင့္ထုိးခ်င္တတ္သူအတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္စင္ေနာက္က ဇာတ္ပို႕တေယာက္ထက္မပုိေၾကာင္း အထုအေထာင္းမွန္သမွ် ႀကိတ္ခံခဲ့ရသည္။

၄ ........၅.............၆.....................
ဒုိင္လူႀကီးရဲ႕ ေရတြက္သံ မဆုံးေသးခင္မွာပင္ ႀကိဳး၀ုိင္းက ေျပာင္းသြားႏွင့္ၿပီ။ မ်က္လုံးေတြကလည္း ျပာေ၀ေနလွၿပီ။ ဘာကိုမွလည္း မသဲကြဲေတာ့ သို႕ေပမယ့္ ေထာင္းခ်က္ထုခ်က္ေတြ ဆက္ဆက္က်လာျပန္ေတာ့ စည္း၀ုိင္းအျပင္ကို လက္လွမ္းဖုိ႕ ႀကိဳးစားခဲ့မိျခင္းကပင္ အမွားတခုျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။ ေ၀၀ါးေနတဲ့အျမင္ရဲ႕ ေအာက္ အျပစ္ေတြကို ေဖာက္ကနဲ ေဖာက္ကနဲ ေသာက္ခဲ့မိျခင္းက ယုံၾကည္မႈကင္းမဲ့ခံရျခင္းတဲ့။
ဒုိင္မရွိတဲ့ စည္း၀ုိင္းအတြင္းမွာ ထုိးခ်က္ ကန္ခ်က္ေတြနဲ႕ သာ လူးလွိမ့္ေနရဆဲ။

ၿပိဳလုေတာ့မယ့္ ဆဲဆဲမွာ လက္တကမ္းက ထပ္လွမ္းသည္။ ထူေပးျခင္းႏွင့္အတူ အသံေတြဆူဆူလာသည္။ အထုအေထာင္းခံေနရသူအတြက္ အရိပ္စစ္ကမ္းလွမ္းမႈလုိ႕ ထင္မွတ္မႈက မ်က္ရည္ေတြကို တဒဂၤတိတ္သြားေစေပမယ့္ လက္နက္ပုန္းေတြက ရင္ကို ပစ္မွန္ေနဆဲ။ ဇာတ္ပုိ႕ေလးသာမုိ႕ အျပစ္လည္းဆုိခြင့္မရ စကားလည္းေျပာခြင့္မရွိ ပ်င္းလွ်င္ေခၚ လုိရင္ခုိင္းဆုိသည့္ အေနထက္ စုတ္ဖြားေလးတေကာင္လုိ ပလူးျမဴးေပ်ာ္ေနခဲ့။

ဘယ္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မလဲ ဘယ္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မလဲနဲ႕ ဇာတ္သာ ၂ခါေျပာင္းသြားတယ္။ ၾကားမလပ္တဲ့ ဇာတ္ ႏွစ္ဇာတ္ၾကား ဇာတ္ပုိ႕က ဇာတ္ပုိ႕အျဖစ္နဲ႕ ဇာတ္ေခါင္းကြဲ။

၇....၈.............၉.............
ေလာကႀကီးရဲ႕ အသံက နံပါတ္ေစ့လုလုမွာေတာ့ ဗေလာင္ဆူလြန္းတဲ့ရင္၊ အေမွာင္ထူလြန္းတဲ့ အျမင္အတြက္ အလင္းတပြင့္ပဲရပါေစ ဆုိတဲ့ ဆႏၵနဲ႕ ရႈံးမွန္းသိရက္ ေခါင္းေလာင္းကိုဆြဲလႈပ္ပစ္လုိက္တယ္။ လာမယ့္ေဘးကို ေျပးေတြ႕ေပမယ့္ ေဘးအစား ေဆးကိုေမွ်ာ္ေနဆဲ ဒါေပမယ့္ အပယ္ခံက အပယ္ခံအေနနဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ၾကတယ္။ ဘုရားၿပီးရင္ ၿငမ္းဖက္ၾကရစၿမဲ.........
ဘယ္ဇာတ္မွာပဲ ၀င္ကက ေနာက္ကြယ္မွာပဲ ေခ်ာင္ထုိးခံခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကို စကားအလွေတြ အဆန္းျပၿပီး အကယ္ဒမီေပးလည္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဇာ္လင္းက ေဇာ္လင္းပဲ ဂူထဲေရာက္မွ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း ရြတ္ျပတယ္။

၂၀၁၁ ဗယ္လင္တုိင္းဆုိတာ ၂ရက္သာ လုိေတာ့ခ်ိန္အေ၀း စားပြဲေပၚက ေခ်ာကလက္ေလးရယ္၊ စိတ္ကူးထဲက အိပ္မက္ေလးရယ္က ကုိယ့္ကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ ျပန္ငုံ႕ၾကည့္တယ္။ ၅ႏွစ္တာကာလအတြက္ ေက်းဇူးပါ ပန္းေလးေရ............

ေနဦး
(၂၀၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂၊ မနက္ ၅း၃၁)

အျမင္ကပ္ျခင္း ပုဒ္မ

ကဲပါ
ဒီစကားကပဲ ျပန္ေကာက္ၾကရေအာင္
အတူအိပ္ဖုိ႕ဆႏၵရွိရုံနဲ႕ေတာ့
အခ်စ္အခ်စ္လုိ႕ ေခါင္းစဥ္မတတ္ပါနဲ႕
ခင္ဗ်ားတုိ႕ေၾကာင့္
တကယ္ခ်စ္တတ္သူေတြက ရွက္တယ္......

၂၄နာရီ ေစ်းတန္းမွာ
အလွျပင္ၿပီးေရာင္းေနၾကတဲ့ ေစ်းသမေတြ ေစ်းသထီးေတြလုိပဲ
ေစ်းေပါေပါနဲ႕ ရၾကမယ္ဆုိ
အခ်စ္ဆုိတာကို
ဘယ္သူမွ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ဖြဲ႕ဆုိၾကမယ္ မထင္ဘူး........

ဒါေပမယ့္ တခါတခါေတာ့
ေခါင္းစဥ္ေတြတပ္ အရွက္ေတြလုံၿပီး
ကြယ္ရာမွာမွ ႀကံဳသလုိ ကစ္တတ္ၾကတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ အစားေတာ့
ရိုးရိုးသားသား လုပ္စားရတဲ့
အဲသည့္ ေစ်းသမေလးေတြကို အထင္ႀကီးတယ္.......

ေကာင္မေလးေတြ စကပ္တုိတုိ၀တ္ၿပီး
ဒုတ္ထုိးဆုိင္လုိ ခုံပုပုမွာ ထုိင္တဲ့ကိစၥလား
ေအာ္......
ဒါနားလည္ရင္ ေျပလည္သြားမွာပါ
အဲဒါ လာဘ္ေခၚတာ ေခၚတယ္
လာဘ္ေခၚေၾကာင္ေတြ အလုပ္မျဖစ္မွေတာ့
ခ်ိဳင္စားစား
ပုိင္းစားစား
ဘယ္လုိစားစား
လာဘ္လာဘမ်ားဖုိ႕က အေရးႀကီးတယ္
ရွက္တတ္ရင္ ငတ္မယ့္အတူမွေတာ့
လာဘ္ေခၚဖုိ႕အေရး
အေမအေဖကေတာင္ ကူကူေရြးေပးတတ္ေသးသကို..........

ေခတ္ကိုက အဲသလုိပဲ
ေငြျမင္ရင္ လင္လုပ္မည္
ရသမွ် အကုန္ခ်ိဳင္ဖုိ႕
မရွက္တမ္း မေၾကာက္တမ္း
ေယာက္်ားေတြက မိန္းမဖမ္းသလုိ
မိန္းမေတြက လင္ဖမ္းတယ္
နတ္လူသာဓု ေခၚေစေသာ္၀္..........

ေနဦး
(၂၀၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၁၊ ေန႕လည္ ၁၂း၀၃)

ခ်စ္မိသူ ႏွင့္ အခ်စ္သိသူ

ခ်စ္မိသူ။    ။

အခ်စ္စူး စူးမွေတာ့
အခ်စ္ရူးလုိ႕ ဆုိမလား
ရူးသည္ဆုိလည္း ဆုိပါေစ
မူးသည္ဆုိလည္း ဆုိပါေစ ခ်စ္သူ
ငါကုိယ္က အခ်စ္မွာရူး
အခ်စ္အဆိပ္နဲ႕ မူးေနခဲ့တာပါ
ရာဇ၀င္ေတြထဲကလို
လက္ေမာင္းေသြးေဖာက္မတုိက္ခဲ့ရဖူးပါဘူး
ဒါေပမယ့္ ငါ့လက္ေမာင္းေသြးေတြ
မင္းအတြက္ စီးဆင္းခဲ့ဖူးတယ္ ခ်စ္သူ.......
အခ်စ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့
အရိပ္လုိ ေနာက္က လုိက္ေနၿပီး
အဆိပ္လုိ မူးေမ့ ေသဆုံးသြားေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့အရာပါ.........


အခ်စ္သိသူ။     ။

အခ်စ္ရူးဆုိတာ
အခ်စ္ေၾကာင့္ ရူးတာပဲ မလား
လူတေယာက္ေၾကာင့္ ရူးတာမွ မဟုတ္တာ....
အခ်စ္ဆိပ္ဆုိတာ
လူကို တေျမ့ေျမ့သတ္ပစ္တတ္တာမ်ိဳးမလား
ဒါေပမယ့္ အဆိပ္နဲ႕ အဆိပ္ကိုေျဖ
ေျပသြားၾကမွာပဲမုိ႕ဟာ.....
ေသြးေျမက်မွ ရမယ္ဆုိ
လြတ္လပ္ေရးေန႕မွာေတာင္
ေသဆုံးသူေတြအတြက္ ငါငိုခဲ့ဘူးတယ္.........
ေသြးေျမက်ရတယ္ဆုိတာ
ၾကမ္းတမ္းမႈပါ ခ်စ္မိသူ.......
အဆိပ္ကို အဆိပ္နဲ႕ ေျဖၾကစတမ္း
ငါတုိ႕ ၀ုိးတ၀ါးစမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့ လမ္းမွာ
ေသြးစက္ေတြ ေျမမခပါနဲ႕
အခ်စ္ဆုိတာ ေပးပါ ယူပါ သနားၾကပါမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး......
ငါ့အတတ္နဲ႕ ငါစူးလည္း စူးပါ့ေစ
မီးအိမ္မပါလည္း ငါ့လမ္းငါထူရမွာပဲေလ........


ေနဦး
(၂၀၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၀၊ ညေန ၄း၅၀)

(ျမင္မိေတြ႕မိေသာ အျဖစ္အပ်က္တခုကို ျပန္လည္ေရးဖြဲ႕ျခင္းျဖစ္ပါသည္)

အေမွာင္စုိးခ်ိန္

ညလည္း မဟုတ္ပါဘဲ
အလင္းေတြက ေမွာင္လုိ႕
ၾကယ္လည္းမေတြ႕
လ လည္း မေတြ႕
ေနကေရာ ဘယ္ကိုမ်ား ေရြ႕သြားသလဲ.....

တုိးတုိက္မိခဲ့တဲ့ နာရီကို
အေရျပားခြံခၽြတ္ၾကည့္ေတာ့
လက္တံႏွစ္ခုက မသမာမႈေတြကို
တစ္ ေတာက္ တစ္ ေတာက္ ဆုိတဲ့ အသံနဲ႕
ေရႊ႕ေရႊ႕ေပးေနဆဲ.......

ရွစ္သိန္းတန္မ်ားက ဘာအတြက္လဲ
လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕လား
လမ္းေပ်ာက္ဖုိ႕လား
အလင္းေဖာက္ဖုိ႕လား
အလင္းေပ်ာက္ဖုိ႕လား
အေသြးနဲ႕အသားနဲ႕မုိ႕
အူမေစာင့္မွ သီလေတာင့္တဲ့ ကဗ်ာ
လူေတြကေတာင္ ၾသခ်ယူရတယ္တဲ့လား.......

အမ်ားအက်ိဳးအတြက္
ကို္ယ္က်ိဳးကို စြန္႕ၾကသလုိ
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း
သူတုိ႕အက်ိဳးအတြက္
အမ်ားကို စြန္႕တယ္
ဘယ္ဘက္က ခ်ိန္ခြင္သာသလဲ
"ၾကည့္စမ္း ရတဲ့ေနရာက အမုိက္ေနာ္
သူကိုယ္က ညံ့လုိ႕
ခုထိ စီးပြားမျဖစ္တာ" ဆုိတဲ့
လူ႕မလုိင္ ပတ္၀န္းက်င္ၾကားမွာ
အေျဖဟာ လြယ္ကူလြန္း ရွင္းလင္းလြန္းေနသလားပဲ.......

ရိုးသားမႈဆုိတာ ....ဘာလဲ။
ျခစားမႈဆုိတာ ......ဘာလဲ။
တရားဆုိတာ .......ဘာလဲ။
အဓမၼဆုိတာ ........ဘာလဲ။
ထထၿပီး ဟစ္တတ္တဲ့ သူေတြကုိယ္တုိင္က
မွန္ထဲမွာ ကုိယ့္ရုပ္ထက္ပိုၿပီး
စိတ္ကို ျပန္မၾကည့္ခဲ့ေလေတာ့.........

ခု ကၽြန္ေတာ္လည္း
ကုိယ္အက်ိဳးသက္သက္အတြက္ပဲ
အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနဆဲ.......

သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အားလုံးပဲ
ငရဲျပည္မွာ ထပ္ေတြ႕ၾကမယ္.....


ေနဦး
(၂၀၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၈၊ မနက္ ၁၀း၅၃)

အရုိင္းအစုိင္း

ရြံ႕ရွာ ထင္ေသး
မင္းတုိ႕ေတြးလည္း
အညွီအေဟာက္
အရႊန္းေဖာက္သည္
ရုိင္းသည္ဆုိလည္း
ထင္ေပေရာ့......

ရုန္႕ရင္းၾကမ္းတမ္း
မုိက္ရမ္းရမ္းလ်က္
ယမကာ မလစ္
ငါ့အျဖစ္သည္
လူအရုိင္းစစ္စစ္ျဖစ္ေခ်မည္......

ဘုရား တရား ဦးထိပ္ထားလ်က္
ယဥ္ေက်း ႏႈတ္ခ်ိဳ
သင္တုိ႕ဆုိကာ
၀တ္စား လုံၿခံဳ
သင္တုိ႕ပုံကား
ေလးစားေလာက္ဖြယ္
လြန္တင့္တယ္၏..........

အားလုံး ထုိထုိ မဆုိေသာ္လည္း
ငါသိသမွ်
ျမင္သမွ်ကား
ဘုရားဘုရား ပါးစပ္ဖ်ားလည္း
တရား လက္လြတ္ေနေခ်ၿပီ
ကုသိုလ္အလႈ လြန္ျပဳသူလည္း
အက်ိဳးအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီ
အေပးအကမ္း လြယ္လြယ္လွမ္းလည္း
ျပန္ရခ်က္ကို ခင္တြယ္သည္........

တရားကိုမရွာ
တရားသာနာလ်က္
စိတ္ပုတီးကိုကိုင္
ေဒါသစုိင္ခဲ အမ်က္သဲလ်က္.........

ရုိင္းခ်င္ရုိင္းပေစ
မယုတ္မာေပးဘူး
စုိင္းခ်င္သလုိ စုိင္းပေစ
ဒုကၡပင္လယ္မေ၀ေစဘူး
ရုိင္းခ်င္သလုိရုိင္း
စုိင္းခ်င္သလုိစုိင္းလည္း
ကတိၿမဲၿမံ
တရားမွန္လ်က္
အမြဲဘ၀
ေက်နပ္ရၿပီ
အေရၿခဳံေသာ ၀ံပုေလြသည္ ဘယ္သူနည္း..........


ေနဦး
(၂၀၁၀ ဇႏၷ၀ါရီ ၂၇၊ ညေန ၅း၄၃)

Ada ဟု သူမကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚတတ္သည္

Ada ..... Ada ..... Ada
တမ္းတျခင္း စြဲလမ္းျခင္း ခ်စ္ျခင္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ္က သူမကို ေခၚတတ္သည့္ နာမည္ျဖစ္သည္။

အရာရာက ညင္သာလြန္းလွသည္ ေနာက္ ခြဲျခားဖုိ႕ရန္ ခက္လြန္းလွသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ရီေ၀တိမ္၀ါးေနရင္း အျဖဴႏွင့္အမဲကို ကၽြန္ေတာ္မကြဲ။ အေရာင္ေတြက နီးကပ္လြန္းလွသလုိ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကလည္း မစူးရွလြန္းတာပါသည္။ ရုပ္ပုံကားခ်ပ္တုိ႕သည္ ၀ုိးတုိး၀ါးတား။ တခါတခါ အားျပတ္ေနသူတေယာက္လုိ၊ အမူးလြန္ေနသူတေယာက္လုိ ပုံရိပ္ေတြက လူးလားဆန္ခတ္ေနသည္။ စကားေတြ အရမ္းမ်ားလာသလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သိတာေတာ့ တခုရွိသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမသိခ်င္ေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ထဲမွာလား ဒါ အိပ္မက္လားဆုိတာလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ႏုိးတ၀က္ အိပ္တ၀က္ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားက အေရာင္စူးရွရွေတြကိုပဲ ျမင္သည္။ အသိေတြက လူးလြန္႕လွလြန္းသည္။ မျပည့္လုိ႕ပဲ ေဘာင္ဘင္ခတ္တာလား သိျခင္း တပုိင္းတစကပဲ နာက်င္ေစရက္တာလား။ အိပ္မက္မ်ားလုိပင္ ဘယ္က စသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့သလုိ။ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ဒီေနရာကို ေရာက္ေနသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ားနဲ႕ ထပ္တူ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း လူးလားဆန္ခတ္ေနသည္။ ကုိယ္ရပ္တည္ေနရာသည္ ဘယ္မွာလဲ။

လူအမ်ားလုိပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငါ ဘာလဲ ငါ ဘယ္ေနရာမွာလည္း မသိ။ ဒီဇာတ္မွာ မင္းသားလား လူၾကမ္းလား ဒါရုိက္တာလား ကားဆြဲလား ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သြားစရာရွိတာ သြားၿပီး စားစရာရွိတာ စားရင္း ကၽြန္ေတာ္အသက္ဆက္ရွင္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ အလွေမြးေခြးကေလးမ်ားလုိ လမ္းေလွ်ာက္မေပးရင္ ေျခမသန္တာေတြ မျဖစ္လြယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ေတြကို ထပ္သိဖုိ႕ႀကိဳးစားရင္း ထပ္မသိဖုိ႕ ႀကိဳးစားရင္း အခါခါ အိပ္ေမာၾကပစ္သည္။ ေတာ္ရုံတန္ရုံနဲ႕ ေျခသိမ္သြားမွာမွ မဟုတ္ေတာ့လည္း အိပ္ျခင္းကပဲ ထပ္တူၾကလာသလုိလုိ။

ဘာေတြ လုိအပ္မွန္းမသိသလုိ ဘာေတြေတာင္းဆုိမွန္းနားမလည္မွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏုိင္သည္က Ada ေျပာသမွ်ကို သိသိမသိသိ လက္ခံလုိက္ဖုိ႕သာျဖစ္သည္။ ငုပ္မိသဲတုိင္ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္လားေတာ့ မသိပဲ သဲတုိင္ေအာင္ ငုပ္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားရင္း ထိပ္ဆုံးေရာက္ေအာင္ တက္ဖုိ႕ႀကိဳးစားရင္းမွာပဲ Ada ေျပာေျပာျပတတ္တဲ့ လုိအင္ေတြက ေရြ႕ေရြ႕သြားသည္။ ငုပ္မိသဲမတုိင္ေသာ္လည္း ေရာက္လုမတတ္ျဖစ္ဘူးတယ္ဆုိရုံနဲ႕ စကားအလွခင္းတတ္မွ၊ ၾကြားလုံးေတြထုတ္ထုတ္ၿပီး အမ်ားကို ကုိယ့္စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြ ျပတတ္မွ အလုပ္ျဖစ္မယ္ဆုိတာ အမ်ားလုိ မသိျခင္းကပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေသာကျဖစ္ေနၿပီ။ အိပ္မက္ကလည္း မႏုိးထေသး....

၀ုိးတ၀ါးပုံရိပ္ေတြကို ပေဟဠိဆက္သလုိ ဆက္ရင္း အရာရာကသာ ပုိလုိ႕ ၀ုိးတ၀ါးႏုိင္လာသည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေတာ့လည္း အရာရာသည္ မပီျပင္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ပင္ မပီျပင္ခ်င္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္မသိေသာ Ada ကို ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ထဲမွာ ျပန္ရွာစရာမလုိေအာင္ ေတြ႕ေတြ႕ေနျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္။ ဒါေပမယ့္ သူမနဲ႕ ေတြ႕ဖုိ႕ အိပ္မက္ထဲ ခဏခဏ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လွဲတတ္သည္။

သူမ၏အသက္မပါေသာ ေလရႈသံသဲ့သဲ့ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရသည္ တုိးကပ္လြန္းသလားေတာ့ မသိ။ ေအးစက္စက္ေတာ့ ႏုိင္လြန္းလွသည္။ သူမတခါတရံေျပာျပတတ္တာကေတာ့ ရင္ထဲမွာ မီးၿမိဳက္ထားသလုိ ပူေလာင္လြန္းသည္တဲ့။ အေကြ႕ေတြမ်ားလြန္းေသာ လမ္းမွာ လမ္းသြယ္တုိင္းကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားတဲ့ ေအးစက္စက္သူမကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ Ada ဟုသာ ေခၚသည္။ အိပ္မက္မ်ားက မပီျပင္ ၀ုိးတ၀ါး ခုထိေတာ့ အျဖဴလား အမဲလားလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိေသး၊ အိပ္မက္လား လက္ေတြ႕လားလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိေသး၊ အိပ္မက္မက္ရင္း ႏုိးေနသလုိလုိ ရင္တြင္းမွာ ပူေလာင္တတ္သည့္ သူမက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေအးစက္စက္ခံစားမႈကို ေပးေနဆဲျဖစ္သည္။ သူမကို မေတြ႕ခ်င္ေပမယ့္ အိပ္မက္ထဲမွာ ျပန္ရွာဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ တေရးအိပ္စက္ၾကည့္ဦးမည္..............

(Bulgarian စကား အရ Ada ဆုိသည္မွာ ငရဲကို ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္)

ေနဦး
(၂၀၁၀ ဇႏၷ၀ါရီ ၇)

အသားက်ေနတဲ့ ေန႕

ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီေလ
ခရစၥမတ္ရယ္
သိုးေဆာင္း ႏွစ္သစ္ကူးရယ္
ႏွင္းေတြ ျဖဴျဖဴ မက်လည္း
ငါတုိ႕ ဂြမ္းစ ျဖဴျဖဴေတြနဲ႕ အသားက်ေနသလုိပါပဲ
မဟုတ္မွန္းသိလည္း
အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနတာမ်ိဳးမလား
ဖုိးတြမ္တီးဆုိတာ
ဖုံးဖုံးကြယ္ကြယ္ ျမင္ေကာင္းေတာ့လည္း
လူေက်နပ္စရာႀကီးေလ.......

ဒီေန႕ဆုိ ဇန္န၀ါရီ ၄ရက္မုိ႕
ငါတုိ႕ တုိင္းျပည္ ေမြးရက္ေရာက္ၿပီေပါ့
ငါတုိ႕ ၄း၂၀ နဲ႕ လြတ္လပ္ခဲ့
အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသူေတြကလည္း
စည္းစိမ္ေတြမူးလုိ႕
မေက်နပ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ မေက်နပ္သူေတြကလည္း
ေဒါသေတြ တရႈးရႈးနဲ႕ေပါ့
ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနရင္း
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကယ္တင္ရွင္ မင္းေလာင္းေမွ်ာ္ဆဲ
အစားလည္း မပ်က္
အအိပ္လည္း မပ်က္
ပါးစပ္ကေတာ့ ဂါထာေတြ ထထရြတ္တတ္တယ္
ဖုိးတြမ္တီးနဲ႕ အသားက်ေနဆဲပဲ.......


ေနဦး
(၂၀၁၁ ဇႏၷ၀ါရီ ၄၊ ညေန ၆နာရီ)