(၁)
သစ်ပင် စိမ်းစိမ်းတွေရှိမယ်
သီချင်းဆိုတတ်တဲ့ ငှက်ကလေးတွေ ရှိမယ်
တောင်ကျချောင်းသေးသေးလေးရှိမယ်
ပြီး မင်းအရိပ်ရယ် ငါရယ်
လူတွေစွန့်သွားခဲ့တဲ့ ဒီမြို့ကလေးမှာ နေကြမယ်လေကွယ်....
လူတွေမရှိတော့တဲ့ ဒီမြို့ကလေးကို
ငါ့ကိုယ်ငါ
ဝေဒနာလို့ နာမည်ပေးမယ်
ဟုတ်တယ် သဒ္ဒါရဲ့
မင်းကိုချစ်တဲ့ ဝေဒနာတွေနဲ့ မြို့ကလေးပေါ့
ဒါပေမယ့်
ဒီဝေဒနာက လှပါတယ်
ချိုလည်း ချိုမြိန်ပါတယ်
ဒီ့ထက်ပိုတာက ဒီမြို့ကလေးမှာ
မင်းရဲ့ အရိပ်ကလေး
ငါ့ဘေးမှာ အမြဲနေတယ်လေ
လူတွေ စွန့်ပစ်သွားခဲ့တဲ့ ဒီမြို့လေးမှာ
ငါ တယောက်တည်း
ကဗျာတွေရေးမယ်
သီချင်းတွေညည်းမယ်
မင်းကိုချစ်တဲ့ အကြောင်း
ဘုရားကျောင်းမှာ ခေါင်းလောင်းထိုးမယ်
ကော်ဖီခါးခါးတခွက် သောက်မယ်
ပြီး Tequilaတွေတခွက်ပြီး တခွက်
မင်းရဲ့ အရိပ်နဲ့ အဖော်လုပ်ပြီး မော့မယ်
ငါ့ဘေးနားမှာရှိနေမှာ
မင်းရဲ့ အရိပ်လေးပဲ ဖြစ်နေလေတော့
ငါ့မှာ ထွက်သွားမှာလည်း ပူစရာမလိုဘူး
ရှက်သွေးတွေဖြာနေစရာလည်း မလိုဘူး
အဲ့လိုနဲ့
ဒီ ဝေဒနာမြို့လေးမှာ
မင်းအရိပ်တွေကို ငါ အင်္ကျီတထည်လိုဝတ်
တောင်ကျချောင်းလေးထဲမှာ
ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်နေဘူးတယ် သဒ္ဒါရဲ့......
လူတွေ စွန့်ခွာသွားခဲ့ပေမယ့်
မင်းအရိပ်နဲ့ အတူရှိဖို့အရေး
ဒီမြို့လေးမှာ ငါရှိနေပေးဦးမှာပါ သဒ္ဒါ
ဘုရားမှန်မှန်ရှိခိုးရင်း
တရားတွေ အကြိမ်ကြိမ်ပြိုလဲရင်း
ဒီမြို့လေးမှာ ငါရှိနေပေးဦးမှာပါ သဒ္ဒါ.....
