မြို့ကလေး - ၄

သဒ္ဒါရေ 
ဒီ ဝေဒနာမြို့လေးထဲ 
အယ်ကိုဟောတွေနဲ့ မျောနေရတာ 
နည်းနည်းတော့ သက်သာပါတယ် သဒ္ဒါ 

ကိုယ့်အတွက်တော့ 
အရက်က ချိုမလာသလို 
ကိုယ့်အချစ်ကလည်း ခါးမသွားခဲ့ဘူး 
မင်းကို ချစ်ဆဲ ချစ်မြဲ 
မင်းကို ချစ်ရတဲ့ အချစ်က ချိုမြိန်နေဆဲ 

တခါတလေတော့လည်း 
ဝေဒနာတွေမခံနိုင်တဲ့အဆုံး 
ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပျောက်ဆုံးသွားစေချင်မိတယ် 
ဒါပေမယ့် 
ကိုယ် ပြုံးပြနေနိုင်အောင် 
ကြိုးစားရမယ် မဟုတ်လား 

မင်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေး 
မဲ့ချိုးလေး ချိုးသွားရင်တောင် 
ဒီရင်ဘတ်က နာနာနေတတ်တာ 
မင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေး 
အပြုံးတွေဝေနေစေဖို့ 
မင်းမျက်ဝန်းလေး 
အရွှန်းတွေဝေနေစေဖို့ 
ဒီ ဝေဒနာမြို့လေးထဲမှာ 
ကိုယ်ပြုံးပြနေနိုင်အောင် 
ကြိုးစားရမယ် မဟုတ်လား သဒ္ဒါ 

ဟုတ်တယ် 
မင်းပျော်နေမှ 
ကိုယ်က ပျော်နိုင်မှာကို.......