(၂)
ဒီမြို့လေးရဲ့
လမ်းတွေမှာ
ငါ ခင်လေးဆတ်ဆတ်တုန် ပန်းတွေ စိုက်မယ် သိလား သဒ္ဒါ
ခင်လေးဆတ်ဆတ်တုန်အောင် လှတဲ့ပန်းတွေလိုပဲ
မင်းက ခရမ်းရောင်နဲ့လှတယ်
ပြီးရင်
ဒီမြို့လေးရဲ့ ခုံတန်းတွေပေါ်မှာ
စံပယ်တွေခင်း
မင်းလျှောက်မယ့်လမ်းမှာ ငုဝါတွေ ဝပ်ဆင်းနေစေရမယ်
“ဟိုသီချင်းလေး
တပုဒ်
ဆိုလိုရင်းက သိပ်ချစ်တယ်
သဒ္ဒါရယ် နင့်ကိုချစ်တယ်” တဲ့
ဟုတ်တယ်လေ
သဒ္ဒါရဲ့
ဘာများ မရှင်းတာရှိသေးလို့လဲ
အရိပ်ကလေးပါပဲ
ဒါပေမယ့် အဲ့ဒါ မင်းရဲ့ အရိပ်ကလေးဖြစ်လို့နေတာကိုက
အဲ့ဒီအရိပ်ကလေး
ခလုတ်မထိ ဆူးမငြိဖို့အရေး
ဒီမြို့ကလေးမှာ ငါ ကြိုးစားနေရတာပေါ့
မနက်ဘက် အရုဏ်တက်တကြိမ်
ညဘက် နေဝင်တကြိမ်
ဒီဝေဒနာမြို့လေးမှာ
ရှိခိုးပွဲ ရှိတယ် သဒ္ဒါ
မင်းရဲ့ အရိပ်ကို ဦးညွှတ်ကြရင်း
မင်းအပေါ်ထားတဲ့ ငါ့ရဲ့ ချစ်ခြင်းအကြောင်းကို မွှန်းဖွဲ့ရင်း
ငါရယ်
ငါ့အတ္တရယ်
ငါ့နှလုံးသားရယ်
ငါ့ပုခုံးအစုံရယ်
အသံမထွက်ပဲ
တိတ်တိတ်လေးဆုတောင်းကြတယ်
ဝေဒနာမြို့လေးထဲမှာ
မင်းကို ချစ်တဲ့အကြောင်း
မင်းကို ချစ်ခဲ့တဲ့အကြောင်း
မင်းကို ဆက်ချစ်နေမယ့်အကြောင်း
မင်းကို ဒီရင်အစုံကို ပေးအပ်ကြောင်
မင်းပျော်နေပါစေကြောင်းပေါ့
လူတွေစွန့်ခွာသွားခဲ့ကြပြီဆိုပေမယ့်
ဒီ ဝေဒနာမြို့လေးမှာ နေရတာ
ငါ ပျော်ပါတယ် သဒ္ဒါ
မင်း အရိပ်ကလေးကို စောင့်ရှောက်ခွင့်ရရုံလေးနဲ့ကို
ငါ ပျော်နေတာပေါ့ သဒ္ဒါရဲ့
ဒီဝေဒနာမြို့လေးမှာ
အသက်ဆုံးသည့်တိုင်
ငါ ရှိနေမယ်
ငါ့အလောင်းကို ရှုတဲ့အခါ
မင်းအတွက် အချစ်တွေ မြင်သာပါစေကွယ်
